The Agonist - Birds Elope With the Sun

Powietrze jak woda, woda jak kamień, ptaki odlatują ze słońcem.

Aksamitna wolność ukradkiem nanoszona na uszy.
Kwarc pod stopami i krystaliczne, opalowe łzy,
witające wstęgi ciężkiej rozpaczy.
Niwalna anafora tekstury powietrza.
Anamneza wtacza się przez szczelnie zamknięte okna, a ognie są podsycane....
Przypominając o naiwności swej wysokości na niższości.

Niebo rozciągające swe ramiona, które stają się cienkie i słabe.
Kościste palce czeszą chmury i zwijają się w pięści, przyznając się do porażki.
Krew poddaje się grawitacji, pozostawiając za sobą stojące wszystkie puste szkielety, perforujące widok - klatkę nie do przebicia... jak zaciśnięta skóra i pękające z wiekiem płótno.

Uciekające loty i długie noce jak sny ulegające pobudce.
Twarze odliczają minuty do południa - słoneczne duchy przychodzą pocałować księżyc na dobranoc - do tej pory szare wspomnienia.
Tysiące rodzin spada, upadnie.
Niwalne łzy pogrzebią ich wszystkich!
Niczym odpływające fale, ptaki odlatujące ze słońcem.

Wyjałowiona pustynia zamoczona w wybielaczu.
Chorowita bladość i dotyk opalu.
Wywołujące halucynacje, stłuczone szkło spada jak gdyby spadał zepsuty nastrój, a my jesteśmy atakowani przez pustą pustkę.
Mózg utrzymuje ciało w całości.
Ląd jest noworodkiem, próbującym oddychać.
Akceptuje swój los i zapada w sen, dziecko jest kobietą, odpoczywającą w spokoju.

Akceptując sen jako ciemność zmuszającą go do oddychania przez ciężkie płuca jej sposobem....
I ciężkie są chmury, które docierają tak głęboko i duszą ziemię ciężkim całunem.
Zaciśnięte oczy i słowa są teraz widoczne.
Niebo jest skorupką jajka czekającą na wyklucie.
Ziemia jest powietrzem, wiatr, drzewa, woda, ogień... Rzeźbiarze pracujący w glinie, rzeźbiący anioły i gargulce i kolumny jako tańczące chochliki aby udobruchać pozostałych.
Twarze, które raz odwróciły się by złapać światło, wykrzywiają się i odwracają się rozpaczliwie w kierunku ciemności.
Unoszą się do sztywnego, szarego świata.