The Black Dahlia Murder - The Middle Goes Down

Mroźne cięcia zimy — serce, które nie mogło się uzdrowić
zniszczone przez własną głupotę
zmrożony uśmiech — pęknięcia stojące za lodowatymi kłamstwami
Chronię się pod woalem szczęścia — delikatną fasadą
a śnieg pada jakby chciał pogrzebać co było nasze
wszystko, co pozostawiliśmy
Mimo że twoje zakochane oczy zniknęły z mojego spojrzenia na zawsze
uchwyciłem je we śnie — choć to opustoszałe serce
nie może już dłużej bić — czuję twój delikatny oddech w moich snach
lecz tak nie powinno być — nie mogę otrząsnąć się z uczuć
Nie mogę zrezygnować — ta miłość do ciebie to wszystko co znam
Steruje mną smutek - straciłem na zawsze nadzieję
pokonany przez własne słabości — czy ciepło wiosny nigdy nie nadejdzie?
A śnieg
wciąż rośnie na złamanym karku
Zatraciłem się w tej zawziętości
odebrałaś sens
tej zamarłej duszy
Nie mam siły bez twojego dotyku
zatem tak się stało — i nigdy nie może stać się ponownie
zatem tak się stało — i nigdy więcej się nie stanie
Zgubiony — ta miłość do ciebie to wszystko co znam
Słabość — czy ciepło wiosny nigdy nie nadejdzie?
Małe dziecię płaczące z dołu piętrowego łóżka
Nadal cię kocham — nie mogę odciąć tego węzła od mojego życia
Miłość zrodzona z żalu? Czy nasza plaga była nieuchronna?
Kamień wyściełający moje serce — wolałbym cię nigdy nie kochać
Zimny pot i obgryzione paznokcie — zrobiłem to wszystko dla ciebie.
Złamane serce — zaciśnięta pięść pełna włosów — zrobiłem to wszystko dla ciebie
i każde inne objęcia po prostu zmienią się w gówno
w cieniu naszej dawnej miłości
Dałbym skrwawione nadgarstki, aby żyć wiecznie w tych nocach
Ale przecież co się stało, jest dokonane