The Black Dahlia Murder - The Hive

Powiem ci to w jednym zdaniu
Prawda nie powinna była cię złamać
Wiesz, że nigdy nie odszedłbym
Nie w najcięższych chwilach

Nie będę znów mówić, jak bardzo zawiodłaś
Odpuszczając w taki sposób pokazujesz słabość twoich więzi

Pełzam odrętwiały, tracąc cię
Przez coś tak niepoważnego, błahego
Lecz ta błahość to wszystko, co znasz
Swoje pretensje nosisz jak sztandar jebanej chwały

Złamane serce? Sama swoje złamałaś
Zostaję, nigdy nie mógłbym od ciebie odejść
A teraz moje imię będzie dla ciebie kolejną wymówką
Do tarzania się w urazie, którą nazywasz swoim życiem

Tęsknię za przyjaźnią, która nas kiedyś łączyła
Gdy podpalasz wszystko, co uczyniło nas silnymi

Płomienie palącej zazdrości nie gasną, niszcząc oddanie
Patrzę na nasze popielejące marzenia z gardłem zdławionym wyziewami
Odór płonących kruchych uczuć zwilża moje wrażliwe oczy łzami
Nasze wspomnienia to pogrzebowy stos, a nasze słowa to benzyna

Naszą przyjaźń spotkał smutny koniec — popielne epitafium
Żrące skry jeszcze pozostają, lecz wkrótce zostaną zdmuchnięte
Będziesz się dławić moim imieniem, będziesz się dławić obrazami mojej twarzy
Będziesz się dławić moim imieniem, będziesz się dławić tym, co odrzuciłaś

Byłem głupcem, prosząc cię o tak kurewsko niewiele
Powinienem był rozpoznać słabość twojej woli
Wiem, że mnie słyszysz, mam nadzieję, że to cię zabija
Mam nadzieję, że spływasz w nocy potem, marząc o mojej twarzy

„Rób cokolwiek czyni cię szczęśliwym, bez ograniczeń” pozostanie wytrawione w moim umyśle

Gdy moje oczy zostaną w końcu zaszczycone twoim krzywym uśmiechem
A moje flaki poliżą znajome płomienie
Migocząc w moim bebechu, głęboko w zmaltretowanej piersi
Wypalając dziurę we wnętrznościach — nie upadnę

Nie poddam się małostkowości, którą się karmisz
Nie uznam niedoli, w której żyjesz
Nie zapomnę czasu, który spędziliśmy razem
Mam zdjęcia, którymi mogę wszystkiego dowieść — będzie cię w chuj brakować