The Decemberists - The Reapers

Wczesnym wieczorem, gdy praca skończy się już,
I pole zagonione, nie ma zbyt wiele do zrobienia,
Ja i moja dama, wyruszamy na przejażdżkę,
Gdy czekamy, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Ty leżysz na zgrabiaczu, a ja na pługu,
Foreman jest w spichlerzu, ociera czoło,
Zaraz skręcę kostkę, pracując w tym rzędzie,
Gdy czekamy, aż żniwiarze przyjdą kosić,
Gdy czekamy, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Za kolejną doliną, gdzie dzikość ziemi trwa,
A wzgórze całe w jagodach i cierniach przez wiele mil,
Zaoramy pastwisko, gdzie nikt nie pójdzie,
I będę czekał, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Słyszałem o dworze na wzgórzu wysokim,
Gdzie pan żyje w świetności, tylko jedząc do syta,
Ubrany w białe lniane, służba wokół,
On też czeka, aż żniwiarze przyjdą kosić,
On też czeka, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Chodź ze mną do krainy za morzem,
Gdzie ludzie siedzą bezczynnie i robią, co chcą,
Lecz jednej rzeczy nie uciekniesz, dokądkolwiek pójdziesz,
To czekanie, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Słyszałem o żebraku, bez grosza przy duszy,
Urodzonym w burdelu, ku niechęci madame,
Wrzucisz go w rynsztok albo w zamek,
On wciąż czeka, aż żniwiarz przyjdzie kosić,
Musi czekać, aż żniwiarz przyjdzie kosić.

Śniło mi się o procesie, między księżycem a słońcem,
Gdzie gwiazdy ławą przysięgłych, a niebo sędzią,
Wyrok na korzyść powoda, oskarżony poniżony,
Ona też musi czekać, aż żniwiarze przyjdą kosić.

Jutro i jutro, gdy praca się skończy,
I pola leżą odłogiem, a brona pracuje,
Chodź, połóż się ze mną w świeżo spadłym śniegu,
I poczekamy, aż żniwiarze przyjdą kosić,
I poczekamy, aż żniwiarze przyjdą kosić.