Wij - Oko

Oko nanizane na srebrzystą nić
zerka w ust pieczarę, wkrótce zniknie w nich
głowę mi odchyla miejski arcymag
sama go spytałam, co dziś dla mnie masz

Czarnoksiężnik wzrok miewa nieobecny
trajektorię lotu krętym słowem kreśli
Wszystko to czym jesteś, rzekł, czego ci brak
wędrujące oko dziś pokaże nam

Kto jest w środku, kto jest w środku
w szmerach i szumach mieszka ta wesz
Skąd się wziął tu, skąd się wziął tu
z ślizgów niebieskich tu nie pchał się

Przełykając to wejrzenie czuję niesmak
ciało mi nie leży odkąd jaźń w nie zeszła
Osobliwie obco patrzy postać w lustrze
powiedz oko, czy coś czai się w tej pustce

Kto jest w środku, kto jest w środku
w szmerach i szumach mieszka ta wesz
Skąd się wziął tu, skąd się wziął tu
z ślizgów niebieskich tu nie pchał się

Wszystko faluje, zwiera się, pulsuje i chłonie
ślisko lśnią lepkie połacie złocisto-różowe
po żeber kaplicy się sonda magiczna szamocze
gdy serce zasysa i pluje, a wesz je wszeteczna łaskocze