Zbigniew Wodecki - Srebrna akacja

(Akacja srebrna, akacja srebrna.)
(Na-a na na na na na na na na na na.)

Tu nie pomoże nic…
a cóż ja znaczę!
ten sam sen, ten sam błysk,
srebrne akacje;

struna drży; mocna jest,
to się nie zerwie;
brzdąkam na strunie tej
powrotny czerwiec;

patrz, rozpachniał się już
na pszczelną pracę!
srebrny wiatr, srebrny kurz,
srebrne akacje.

Nie mów mi, że jest gdzieś
planeta lepsza:
akacja to jest pieśń,
gdy się wysrebrza.

Płynie do twoich ust
i do mnie wraca —
na chwałę małych bóstw —
srebrna akacja.

O, jakiż płynie szmer
z tej świętej woni!
Palę przed nim serce,
jak u ikony.

W głowie kołuje myśl,
gwiazda pochmurna:
rozebrać by cię dziś,
a w kwiat ich ubrać,

bo tyś jest siostra im,
rzewna królewna,
zielna woń, srebrny dym,
akacja srebrna.

Akacja srebrna!