„Wraz z Sex Pistols, Clash i The Damned The Boys byli częścią pierwszej fali brytyjskiej eksplozji punka w połowie lat 70. XX wieku. Uzbrojeni w arsenał zabójczych piosenek Steel/Dangerfield, The Boys stali się pierwszym brytyjskim zespołem punkowym, który podpisał kontrakt podpisali kontrakt na album w styczniu 1977 roku. Wysoko cenieni przez prasę muzyczną i jej współczesnych, ich dobrze wykonane piosenki w połączeniu z zamiłowaniem Steela i Dangerfielda do harmonii sprawiły, że zostali opisani jako „The Beatles of Punk”, ale mogli (i powinni) równie zasłużenie porównywano do Ramones – szybki, na przemian bezczelny i żartobliwy, a do tego wspaniale hymnowy”.

The Boys urodzili się we wrześniu 1975 roku, kiedy wokalista/gitarzysta Matt Dangerfield opuścił raczkujący punkowy zespół Micka Jonesa i Tony’ego Jamesa London SS, aby założyć nowy zespół z byłym autorem tekstów i klawiszowcem Hollywood Brats, Casino Steel.

Szybko zatrudniono znajomego ze szkoły artystycznej Dangerfield, gitarzystę Honesta Johna Plaina. W następnym roku zorganizowali przesłuchania do ról basu i perkusji, a skład uzupełnili Kid Reid i Jack Black.

Matt Dangerfield wraz ze swoim współlokatorem Barrym Jonesem (wkrótce współzałożycielem pierwszego londyńskiego klubu punkowego The Roxy) przekształcili maleńką, nieużywaną piwnicę na węgiel w wynajmowanym mieszkaniu w piwnicy w Maida Vale w domowe studio nagrań z salą prób.

W rezultacie 47a Warrington Crescent stał się niezwykle ważny w rozwoju brytyjskiej sceny punkowej w połowie lat siedemdziesiątych. Regularnymi gośćmi byli Mick Jones, Glen Matlock, Tony James, Rat Scabies, Brian James, Gene October, Sid Vicious, Johnny Thunders i Billy Idol.

Swoje pierwsze nagrania dokonali tam między innymi The Sex Pistols, The Damned, London SS, Clash, Chelsea, Generation X i oczywiście The Boys. W tym wylęgarni kreatywności Steel i Dangerfield szybko nawiązali owocną współpracę w zakresie pisania piosenek.

The Boys zadebiutowali na żywo w londyńskim Hope and Anchor w październiku 1976 roku. Mick Jones, Billy Idol, Joe Strummer, Tony James i Gene October byli obecni na pierwszym występie The Boys. Zaledwie kilka koncertów później stali się pierwszym brytyjskim zespołem punkowym, który podpisał kontrakt płytowy, gdy w styczniu 1977 roku nabyła ich wytwórnia NEMS Records.
Po wydaniu dwóch albumów i trzech singli z NEMS, w 1979 roku przenieśli się do Safari Records, gdzie ukazały się dwa kolejne albumy i pięć kolejnych singli.

Dobrze przyjęty przez krytyków „Punk Rock Menopause”, pierwszy nowy album studyjny zespołu od 1981 roku, ukazał się 20 czerwca 2014 roku. Nowy album zawiera oryginalnych członków założycieli i twórczy trzon Matta Dangerfielda, Casino Steel i Honest Johna Plaina. z 13 kultowymi nowymi utworami, na których znajdują się klasyczne, charakterystyczne dla zespołu, porywające gitary, ostre melodie, zabójcze brzmienia i wielowarstwowe harmonie.

Przez lata niezliczone zespoły przeglądały dotychczasowy katalog The Boys – od Argentyny po Niemcy i Japonię po USA – a jeszcze więcej artystów wymieniło The Boys jako główną inspirację.

Skład:
Matt Dangerfield – gitara/wokal (1975 - obecnie)
Honest John Plain – gitara/wokal (1975 - obecnie)
Casino Steel – instrumenty klawiszowe/wokal (1975 - obecnie)
Kent Norberg – gitara basowa/wokal (2014 - obecnie)
Martin H-Son – perkusja (2009 - obecnie)
Chips Kiesbye – gitara/wokal (2015 - obecnie)

Byli członkowie:
Kid Reid – gitara basowa/wokal (1976-1981 & 1999-2011)
Jack Black – perkusja (1976-1981)
Vom Ritchie - perkusja (1999-2009)