Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Łona
Łona - Hipermarket (Webber )
Hipermarket (Webber )
Tekst dodał(a): Tiw
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Rooster
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Jordi_xD
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Stoję w miejscu, gdzie sprawy trudne w moment stają się łatwe
Wszystko lśni rozświetlone jaskrawym światłem,
mam zagadkę z tym gdzie jestem, więc pytam i patrzę,
ale wszyscy i tak chcą przekonać mnie że tkwię tu od zawsze,
idę i mijam tych co chcą mi wcisnąć
to co by tylko przyszło mi na myśl
więc tym samym mają tutaj wszystko,
półki pełne tak, że bardziej się nie da
toną w tym czego tak cholernie mi trzeba,
rzekomo, i zewsząd płynie pomoc abym mógł starannie
wybrać coś spośród tego co wybrane już za mnie
a ten wcześniejszy wybór bez znaczenia nie jest,
wszak nic czego tutaj nie ma nie istnieje
a tutaj wszystko lśni aż, bo ma właściwe miejsce i pijar,
niczego wprost nie sposób minąć nijak
i krzyczy z boku bym się na nie zdecydował,
milion przedmiotów w milionie opakowań
z resztą jedno biorę,
ale zamiast wzorem poprzedników
w porę położyć je obok innych w koszyku,
ja nieopatrznie przez maluteńki otwór
zaglądam do środka- nie ma nic w środku
My klienci ogromnego hipermarketu
Podróżując w tempie tylu płytkich chwil na godzinę
Skłonni biec wszędzie byle tak naprawdę nigdzie nie pójść
Nie posuwamy się do przodu ani o centymetr x2
Podczas, gdy ktoś już dybie na to
by się zająć moim pustym koszykiem
Ja szczęśliwie opuszczam ten przybytek
mając dość szklanych sufitów i błyszczących schodów,
lecz mam wrażenie, że nie opuszczam go w ogóle,
bo gdzie bym nie poszedł pójdę tak czy inaczej
nurtem rzeki miejsc, które hurtem pochłonął marketing, wszędzie
widząc tych co nie spoczną zanim nie zamienią mi życia
w serial przerywany reklamami,
instynkt samozachowawczy nic tu nie da,
kiedy instynkt podpowiada by się jak najlepiej sprzedać,
na ogół, znaczy to pójść tam, gdzie już zboczył obóz
tych którzy zechcieli przeistoczyć się w produkt
ciężko uciec w objęcia muzy którejkolwiek,
skoro każdej wolny rynek przystawił do głowy rewolwer
i wszystkie grzecznie tańczą swój chocholi taniec
stając się z wolna miejscem czekającym na twoją reklamę
a my spoglądamy bystro i naiwnie bierzemy to wszystko za harmonijną rzeczywistość
i tu akurat mamy słuszność choć to rzeczywistość wypełniona pustką.
My klienci ogromnego hipermarketu
podróżując w tempie tylu płytkich chwil na godzinę
skłonni biec wszędzie byle tak naprawdę nigdzie nie pójść
nie posuwamy się do przodu ani o centymetr
Wszystko lśni rozświetlone jaskrawym światłem,
mam zagadkę z tym gdzie jestem, więc pytam i patrzę,
ale wszyscy i tak chcą przekonać mnie że tkwię tu od zawsze,
idę i mijam tych co chcą mi wcisnąć
to co by tylko przyszło mi na myśl
więc tym samym mają tutaj wszystko,
półki pełne tak, że bardziej się nie da
toną w tym czego tak cholernie mi trzeba,
rzekomo, i zewsząd płynie pomoc abym mógł starannie
wybrać coś spośród tego co wybrane już za mnie
a ten wcześniejszy wybór bez znaczenia nie jest,
wszak nic czego tutaj nie ma nie istnieje
a tutaj wszystko lśni aż, bo ma właściwe miejsce i pijar,
niczego wprost nie sposób minąć nijak
i krzyczy z boku bym się na nie zdecydował,
milion przedmiotów w milionie opakowań
z resztą jedno biorę,
ale zamiast wzorem poprzedników
w porę położyć je obok innych w koszyku,
ja nieopatrznie przez maluteńki otwór
zaglądam do środka- nie ma nic w środku
My klienci ogromnego hipermarketu
Podróżując w tempie tylu płytkich chwil na godzinę
Skłonni biec wszędzie byle tak naprawdę nigdzie nie pójść
Nie posuwamy się do przodu ani o centymetr x2
Podczas, gdy ktoś już dybie na to
by się zająć moim pustym koszykiem
Ja szczęśliwie opuszczam ten przybytek
mając dość szklanych sufitów i błyszczących schodów,
lecz mam wrażenie, że nie opuszczam go w ogóle,
bo gdzie bym nie poszedł pójdę tak czy inaczej
nurtem rzeki miejsc, które hurtem pochłonął marketing, wszędzie
widząc tych co nie spoczną zanim nie zamienią mi życia
w serial przerywany reklamami,
instynkt samozachowawczy nic tu nie da,
kiedy instynkt podpowiada by się jak najlepiej sprzedać,
na ogół, znaczy to pójść tam, gdzie już zboczył obóz
tych którzy zechcieli przeistoczyć się w produkt
ciężko uciec w objęcia muzy którejkolwiek,
skoro każdej wolny rynek przystawił do głowy rewolwer
i wszystkie grzecznie tańczą swój chocholi taniec
stając się z wolna miejscem czekającym na twoją reklamę
a my spoglądamy bystro i naiwnie bierzemy to wszystko za harmonijną rzeczywistość
i tu akurat mamy słuszność choć to rzeczywistość wypełniona pustką.
My klienci ogromnego hipermarketu
podróżując w tempie tylu płytkich chwil na godzinę
skłonni biec wszędzie byle tak naprawdę nigdzie nie pójść
nie posuwamy się do przodu ani o centymetr
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieI'm standing in a place, where all difficult things become easy
Everything shines lighted up with bright light
I have a riddle, where am I, so I ask and look,
but nevertheless everybody wants to persuade me that I am here since forever
I'm walking and pass by those, who want to sell me
anything which would cross my mind,
so they have everything here.
Shelves that are so full that they can't be possibly more,
sink in this, which I damn supposedly need
And from everywhere comes help, to make me carefully choose something from this,
which was chosen for me already.
However, this earlier choice isn't without a point,
because anything that is absent here doesn't exist.
Everything shines here, because it has an exact place and a category
and it isn't possible to pass by anything,
and it screams to me from the side to pick it.
One million objects in a million of packages...
After all I take one,
but instead unlike my predecessors,
placing it in my shopping trolley.
I recklessly, through a little hole
look inside - there's nothing inside
We, customers of the enormous hipermarket,
travelling at a pace of so many shallow moments per hour
willing to run everywhere to in fact not go anywhere.
We don't move forward by even a centimetre.
When somebody is already waiting
to take a care of my empty trolley.
I happily leave this place
fed up with glass ceilings and shining stairs,
but I have the impression that I don't leave it at all.
Because wherever I'd go, I'll go with a river of places,
which were absorbed en masse by marketing,
looking at them, who won't stop
until they make my life
a serial intermittent with advertisements.
Instinct of self-preservation can't do anything here,
when the instinct suggest to sell yourself in the best way
In general it means to go there, where the group of people who wanted to become a product already deviated.
It's hard to escape into embrace of any muse,
because the free market put a revolver to each one's head,
and everyone dances the dance of the beguiled,
slowly becoming a place waiting for your advertisement.
And we - we look at this all cleverly,
and naively we take it all as a harmonic reality.
And we are sort of in the right here,
despite the fact that it is a reality filled with emptiness.
We, customers of the enormous hipermarket,
travelling at a pace of so many shallow moments per hour
willing to run everywhere to in fact not go anywhere.
We don't move forward by even a centimetre.
Everything shines lighted up with bright light
I have a riddle, where am I, so I ask and look,
but nevertheless everybody wants to persuade me that I am here since forever
I'm walking and pass by those, who want to sell me
anything which would cross my mind,
so they have everything here.
Shelves that are so full that they can't be possibly more,
sink in this, which I damn supposedly need
And from everywhere comes help, to make me carefully choose something from this,
which was chosen for me already.
However, this earlier choice isn't without a point,
because anything that is absent here doesn't exist.
Everything shines here, because it has an exact place and a category
and it isn't possible to pass by anything,
and it screams to me from the side to pick it.
One million objects in a million of packages...
After all I take one,
but instead unlike my predecessors,
placing it in my shopping trolley.
I recklessly, through a little hole
look inside - there's nothing inside
We, customers of the enormous hipermarket,
travelling at a pace of so many shallow moments per hour
willing to run everywhere to in fact not go anywhere.
We don't move forward by even a centimetre.
When somebody is already waiting
to take a care of my empty trolley.
I happily leave this place
fed up with glass ceilings and shining stairs,
but I have the impression that I don't leave it at all.
Because wherever I'd go, I'll go with a river of places,
which were absorbed en masse by marketing,
looking at them, who won't stop
until they make my life
a serial intermittent with advertisements.
Instinct of self-preservation can't do anything here,
when the instinct suggest to sell yourself in the best way
In general it means to go there, where the group of people who wanted to become a product already deviated.
It's hard to escape into embrace of any muse,
because the free market put a revolver to each one's head,
and everyone dances the dance of the beguiled,
slowly becoming a place waiting for your advertisement.
And we - we look at this all cleverly,
and naively we take it all as a harmonic reality.
And we are sort of in the right here,
despite the fact that it is a reality filled with emptiness.
We, customers of the enormous hipermarket,
travelling at a pace of so many shallow moments per hour
willing to run everywhere to in fact not go anywhere.
We don't move forward by even a centimetre.
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (1):