Arnold Schönberg - A Survivor from Warsaw Op. 46

Nie pamiętam wszystkiego. Musiałem być nieprzytomny przez większość czasu.
Pamiętam tylko wspaniały moment, gdy oni wszyscy zaczęli śpiewać, jakby z góry ustaloną, starą modlitwę, zaniedbywaną przez nich przez tyle lat- zapomniane credo!
Ale nie pamiętam, jak dostałem się do podziemi, by mieszkać w warszawskich kanałach przez tak długi okres czasu. Dzień zaczął się jak zwykle: Pobudka, gdy jest jeszcze ciemno. "Wychodzić!" Bez względu na to, czy spałeś, czy nie spałeś całą noc z powodu zmartwień. Byłeś oddzielony od swoich dzieci, od swojej żony, od swoich rodziców. Nie wiedziałeś, co im się przydarzyło... Jak mogłeś spać?
Znowu ryk: "Wyłazić! Sierżant będzie wściekły!" Wyszli; niektórzy bardzo wolno, starzy, chorzy; niektórzy z nerwową zwinnością. Bali się sierżanta. Spieszyli się jak mogli. Na próżno! O wiele za dużo hałasu, o wiele za dużo zamieszania! I nie wystarczająco szybko! Sierżant* krzyczy: "Uwaga! Stać! Co wy na to, może powinienem wam pomóc kolbą mojego karabinu? No cóż, jeśli naprawdę chcecie, bym to zrobił!"
Sierżant i jego podwładni biją wszystkich: młodych czy starych, silnych czy słabych, cichych, winnych lub niewinnych...
To było bolesne, słyszeć ich jęki i narzekania.
Słyszałem to, mimo, że zostałem uderzony tak mocno, tak mocno, że nie mogłem powstrzymać swojego upadku. My wszyscy, którzy nie mogliśmy wstać, byliśmy bici po głowie...
Musiałem być nieprzytomny. Następnym, co słyszałem, był żołnierz mówiący: "Oni wszyscy są martwi!"
Po czym sierżant kazał się nas pozbyć.
Tam leżałem na boku, na wpół przytomny. To stało się bardzo (?)- strach i ból. Wtedy usłyszałem sierżanta krzyczącego: "Odliczyć!"
Zaczęli wolno i nieregularnie; raz, dwa, trzy, cztery- "Uwaga!" sierżant znowu krzyknął, "Szybciej! Jeszcze raz, zacząć od początku! Chcę się dowiedzieć w minutę, ilu wyślę do komory gazowej! Odliczać!"
Znowu zaczęli, najpierw wolno: raz, dwa , trzy, cztery, zaczęli szybciej i szybciej, tak szybko, że w końcu brzmiało to jak pędzące w popłochu dzikie konie, i nagle w połowie tego, zaczęli śpiewać Shema Yisrael.

„Słuchaj, Izraelu! Pan jest naszym Bogiem, Pan jest jedyny.
Będziesz miłował Pana, Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej, i ze wszystkich sił swoich. I niechaj będą słowa te, które przekazuję ci dzisiaj w sercu twoim. Wpajaj je dzieciom twoim, i rozmawiaj o nich, przebywając w domu twoim, i idąc drogą, i kładąc się, i wstając. I przywiążesz je jako znak na rękę twoją, i niechaj będą jako przepaska między oczyma twoimi. I napiszesz je na odrzwiach domu twojego, i na bramach twoich!"

*Feldwebel to w formacjach SS odpowiednik polskiego sierżanta.