Atlantyda - Damą z fal

Z koralowych wysp dziki wiatr wyrzeźbił ją,
Z trawy morskich źdźbeł zrobił włosy,
Gdy witała brzeg, brzeg przywitał ją,
Zrosił stopy jej kroplą z rosy.
Damą z fal - nazwali ją ludzie,
Damą z fal - co w oczach błękit ma,
Damą z fal - co serce ma zimne,
Damą z fal - co zgubi mnie i tak.

Omotała mnie, wpadłem w sieci jej,
Szedłem za nią tak na skraj świata,
Była moim dniem, nocą była snem,
Nieuchwytna panna i nieznana.
Damą z fal - nazwali ją ludzie,
Damą z fal - co w oczach błękit ma,
Damą z fal - co serce ma zimne,
Damą z fal - co zgubi mnie i tak.

W moim kolorowym śnie opuściła nagle mnie,
Rozpłynęła się w niesionej wiatrem fali,
Lecz powróci kiedyś tu, by posłuchać ludzkich słów,
Pełnych ciepła i nikogo już nie ranić.
Damą z fal - nazwali ją ludzie,
Damą z fal - co w oczach błękit ma,
Damą z fal - co serce ma zimne,
Damą z fal - co zgubi mnie i tak.