Bractwo Kurkowe 1791 - Siedem cór

Żył raz pan, co miał zamek wielki, a w nim siedem cór
Wszystkie młode, wszystkie piękne niby kwiat
Ale pan nie miał wcale chęci za mąż wydać cór
Bo po prostu nie chciał w zamku zostać sam

Aż nareszcie przyszedł czas, że zrozumiał starszy pan
Co to znaczy dla córek niezamężny stan
Nawet wcale nie był zły, gdy mówiły poprzez łzy
Że już czas najwyższy, aby dziadkiem był

Pierwszą z nich zabrał młody wojak - zginął po nich ślad
Drugiej przypadł wraz z młynarzem stary młyn
Trzeciej mąż miał w zagrodzie konia, lecz ten zaraz padł
Za to czwarta mogła w chacie majstra spać

I następne córki dwie też nie mają wcale źle
Bo za mężów mieć bliźniaków to nie pech
O pomyłkę łatwo stąd, bo pod jednym dachem śpią
A tak wiele niespodzianek niesie noc

Siódmą z nich, najpiękniejszą pannę, poślubiłem ja
I jak dotąd nie narzekam - mówię wam
Cały rok ona czeka na mnie, czeka cały czas
A mnie stale coś w nieznany ciągnie świat

Taki już wędrowca los, w domu bywa raz na rok
Jeden krótki dzień i jedną krótką noc
Będę musiał wracać już, czeka na mnie domu próg
W domu żona, a z nią siedem moich cór