Dalriada - A Nap és Szél Haza

Uboga kobieta, miała siedmiu synów,
Chodziła dzień po dniu po zapłatę.
Pewnego dnia nie dostała nic innego,
Tylko jeden słój mleka.

Przykazała siedmiu synom,
Całym ich jedzeniem ta odrobina mleka.
Nie wolno po nie sięgać, wpierw
Trzeba użyć mąki.

Pani wraca wieczorem, i nie ma ni kropli mleka,
W gniewie mówi synom:
Teraz, gdy wypiliście całe mleko,
Zmienicie się w siedem kruków!

Smuci się pani, jak mogła
Tak przekląć swe słodkie dzieci?
Leci siedem kruków, już nie wrócą,
Musi zostać bez dzieci.

Gdyby popatrzyła ku Słońcu, nie znalazłaby pięknych synów,
Popatrzyłaby ku Księżycowi - wiatr płacze z jej smutku,
Ciszy nie znajdzie jej dusza, a płacz pokoju,
Siedem kruków z nieba już nie powróci.

Skały, kamienie, przemówcie!
Drzewa, gwiazdy, też nie milczcie!
Moich synów, siedem pięknych kruków,
Odnajdźcie!

Nie możesz już zobaczyć swych synów,
Nie możesz wiedzieć, gdzie są,
Ich brat, sikora, gdyby tu był,
Może by pomógł.

Wyruszył więc chłopiec-szaman,
Odnaleźć ślad braci,
Gdy przebywał w ojczyźnie Słońca i Wiatru,
Wiatr w końcu rzekł, co musi zrobić.

Ich ciał broni młyn, ale nie umrą,
Niech twa krew skapnie na ich pożywienie,
To złamie klątwę siedmiu chłopców,
Po wieki będziecie razem.

Świetliście błyszczy osiem gwiazd na niebie,
Błyszczą, podczas gdy świat jest światem.
Pani, jeśli wyjdzie w letnią noc,
Patrząc, ujrzy razem swych ośmiu synów.
Świetliście błyszczą piękni Synowie na niebie,
Błyszczą, podczas gdy świat światem.
Nic już ich więcej nie rozdzieli,
Ich blask rozświetla letnią noc.