Danuta Rinn - Właśnie tego dnia

Siedziałam, siedziałam, czekałam, czekałam
Aż wreszcie, nareszcie ktoś dzwoni do drzwi
Otwieram, to Kamil, to Kamil z różami
A róż tych ma chyba ze trzy

A ja właśnie tego dnia byłam bardzo zła
Bardzo zła
Cóż, dzisiaj nie wiem już, czy z powodu róż
Czy ot tak...
Jedno wiem: że pośród czterech pustych ścian
Nuda szła
Że wlokła się jak mucha, jak ruda ćma

I choć ktoś tu przecież był, ktoś herbatę pił
Mówił coś
Nic, nie słyszałam nic i nie czułam nic
Tylko złość
Może to kot przebiegł drogę moim snom
Czarny kot?
Dość, że już ani rusz
Choćbym chciała, to nie lubię dziś róż!

Zaledwie się Kamil ulotnił za drzwiami
Aż znowu ktoś dzwoni i znowu chce wejść
Otwieram, a z cienia, z rękami w kieszeniach
Wyłania się Marek - "No cześć"

A ja właśnie tego dnia byłam bardzo zła
Bardzo zła
Cóż, dzisiaj nie wiem już, czy z powodu róż
Czy ot tak...
Jedno wiem: że mógłby przecież wcześniej przyjść
Wcześniej być
Że zawsze robi wszystko na przekór mi

I choć dziś tu przecież był, dziś herbatę pił
Mówił coś
Nic, nie słyszałam nic i nie czułam nic
Tylko złość
Żeby choć kwiat jakiś przyniósł, jeden kwiat
Z kwiatka liść
Nic, tylko śmieje się
Wciąż się śmieje i całuje wciąż mnie!

Nic, tylko śmieje się
Wciąż się śmieje i całuje wciąż mnie!