Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Deathspell Omega
Popularne teksty
19. Mothica - Mirage
Deathspell Omega - Diabolus Absconditus
Diabolus Absconditus
Tekst dodał(a): Zły wujek
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Zły wujek
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Vinter009
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
(“Death is the most terrible thing; And to maintain its works is what requires the greatest strength” – Hegel)
Would it all be absurd?
Or might it make some kind of sense?
I’ve made myself sick wondering about it,
I awake in the morning –
Just the way millions do,
Millions of boys, girls, infants and old men,
Their slumber dissipated forever...
These millions, those slumbers have no meaning.
A hidden meaning?
Hidden, yes, “obviously”!
But if nothing has any meaning, there’s no point in my doing anything.
I’ll beg off.
I’ll use any deceitful means to get out of it,
In the end I’ll have to let go and sell myself to meaninglessness, nonsense:
That is man’s killer;
The one who tortures and kills, not a glimmer of hope left.
But if there is meaning?
Today I don’t know what it is.
Tomorrow?
Tomorrow, who can tell me?
Am I going to find out what it is?
No, I can’t conceive of any “meaning” other than “my” anguish, and as for that,
I know all about it.
And for the time being: nonsense.
Monsieur Nonsense is writing and understands that he is mad.
It’s atrocious.
But his madness, this meaninglessness – how “serious” it has become all of a sudden! –
Might that indeed be “meaningful”?
My life has only a meaning insofar as I lack one: oh, but let me be mad!
Make something of all this he who is able to,
Understand it he who is dying,
And there the living self is, knowing not why,
It’s teeth chattering in the lashing wind:
The immensity, the night engulfs it and,
All on purpose, that living self is there just in order... “not to know”.
But as for God?
God, if he knew, would be a swine.
He would entirely grasp the idea... but what would there be of the human about him?
Beyond, beyond everything... And yet farther, and even farther still...
HIMSELF, in an ecstasy, above an emptiness...
Cognitive activity: God comes to be known in ways that originate in God solely
God is nothing if He is not, in every sense, the surpassing God;
In the sense of common everyday being, in the sense of dread,
Horror and impurity, and, finally, in the sense of nothing...
He is mystery, indeed he is the absolute mystery
Divine disclosure is in direct proportion
To the degree of divine concealment
Intensification of revelation equals
To increase of god’s hiddenness
Descent of the Deus Absconditus
The unreservedly open spirit – open to death, to torment, to joy -,
The open spirit, open and dying,
Suffering and dying and happy, stands in a certain veiled light:
That light is divine.
And the cry that breaks from a twisted mouth may perhaps twist him who utters it,
But what he speaks is an immense alleluia, flung into endless silence, and lost there.
Shall my only victory be available in conscience?
Why is absence the proof, when I demand palpable presence?
There is enough light to enlighten the elect and enough darkness to humble them
There is enough darkness to blind the reprobate and enough clarity to condemn them,
And make them without excuse
Our perception is subject to the fissure of concupiscence
Woestruck am I realizing that the light cast on this
Chiaroscuro world is partial and selective
Division, election and predestination
Enabled by grace or left to one’s own device...
Anguish only is sovereign absolute.
The sovereign is a king no more: it dwells low-biding in big cities.
It knits itself up in silence, obscuring it’s sorrow.
Crouching thick-wrapped, there it waits,
Lies waiting for the advent of Him who shall strike a general terror;
But meanwhile and even so sorrow scornfully mocks at all that comes to pass, at all there is.
From very high above a kind of stillness swept down upon me and froze me
It was as though I were borne aloft in a flight of headless and unbodied angels
Shaped from the broad swooping of wings, but it was simpler than that
I became unhappy and felt painfully forsaken, as one is when in the presence of God
She was seated, she held one leg stuck up in the air, to open her crack
Yet wider she used her fingers to draw the folds of skin apart
And so her “old rag and ruin” loured at me, hairy and pink,
Just as full of life as some loathsome squid
“Why”, I stammered in a subdued tone, “Why are you doing that?”
“You can see for yourself”, she said, “I’m God”
No use laying it all up to irony when I say of her that she is GOD.
But GOD figured as a public whore and gone crazy –
That, viewed through the optic of “philosophy”, makes no sense at all.
I don’t mind having my sorrow derided if derided it has to be,
He only will grasp me aright whose heart holds a wound that is an incurable wound,
Who never, for anything, in any way, would be cured of it...
And what man, if so wounded, would ever be willing to “die” of any other hurt?
If there is nothing that surpasses our powers and our understanding,
If we do not acknowledge something greater than ourselves,
Greater than we are despite ourselves,
Something which at all costs must not be,
Then we do not reach the insensate moment towards which we strive
With all that is in our power and which at the same time
We exert with all our power to stave off
I can utter no word, O my God, unless I be permitted by Thee
And can move in no direction until I obtain Thy sanction
It is Thou, O my God, Who hast called me into being through the power
Of Thy might, and has endued me with Thy grace to manifest Thy Cause
The act whereby being – existence – is bestowed upon us
Is an unbearable surpassing of being,
An act no less unbearable than that of dying.
And since, in death, being is taken away from us at the same time it is given us,
We must seek for it in the feeling of dying,
In those unbearable moments when it seems to us that we are dying
Because the existence in us,
During these interludes,
Exists through nothing but a sustaining and ruinous excess,
When the fullness of horror and that of joy coincide.
As I waited for annihilation, all that subsisted in me
Seemed to me to be the dross over which man’s life tarries...
“Diabolus Absconditus”: the conjunction of intellect
And psychotropic-altered senses supported by insistent and archaic sounds
Would it all be absurd?
Or might it make some kind of sense?
I’ve made myself sick wondering about it,
I awake in the morning –
Just the way millions do,
Millions of boys, girls, infants and old men,
Their slumber dissipated forever...
These millions, those slumbers have no meaning.
A hidden meaning?
Hidden, yes, “obviously”!
But if nothing has any meaning, there’s no point in my doing anything.
I’ll beg off.
I’ll use any deceitful means to get out of it,
In the end I’ll have to let go and sell myself to meaninglessness, nonsense:
That is man’s killer;
The one who tortures and kills, not a glimmer of hope left.
But if there is meaning?
Today I don’t know what it is.
Tomorrow?
Tomorrow, who can tell me?
Am I going to find out what it is?
No, I can’t conceive of any “meaning” other than “my” anguish, and as for that,
I know all about it.
And for the time being: nonsense.
Monsieur Nonsense is writing and understands that he is mad.
It’s atrocious.
But his madness, this meaninglessness – how “serious” it has become all of a sudden! –
Might that indeed be “meaningful”?
My life has only a meaning insofar as I lack one: oh, but let me be mad!
Make something of all this he who is able to,
Understand it he who is dying,
And there the living self is, knowing not why,
It’s teeth chattering in the lashing wind:
The immensity, the night engulfs it and,
All on purpose, that living self is there just in order... “not to know”.
But as for God?
God, if he knew, would be a swine.
He would entirely grasp the idea... but what would there be of the human about him?
Beyond, beyond everything... And yet farther, and even farther still...
HIMSELF, in an ecstasy, above an emptiness...
Cognitive activity: God comes to be known in ways that originate in God solely
God is nothing if He is not, in every sense, the surpassing God;
In the sense of common everyday being, in the sense of dread,
Horror and impurity, and, finally, in the sense of nothing...
He is mystery, indeed he is the absolute mystery
Divine disclosure is in direct proportion
To the degree of divine concealment
Intensification of revelation equals
To increase of god’s hiddenness
Descent of the Deus Absconditus
The unreservedly open spirit – open to death, to torment, to joy -,
The open spirit, open and dying,
Suffering and dying and happy, stands in a certain veiled light:
That light is divine.
And the cry that breaks from a twisted mouth may perhaps twist him who utters it,
But what he speaks is an immense alleluia, flung into endless silence, and lost there.
Shall my only victory be available in conscience?
Why is absence the proof, when I demand palpable presence?
There is enough light to enlighten the elect and enough darkness to humble them
There is enough darkness to blind the reprobate and enough clarity to condemn them,
And make them without excuse
Our perception is subject to the fissure of concupiscence
Woestruck am I realizing that the light cast on this
Chiaroscuro world is partial and selective
Division, election and predestination
Enabled by grace or left to one’s own device...
Anguish only is sovereign absolute.
The sovereign is a king no more: it dwells low-biding in big cities.
It knits itself up in silence, obscuring it’s sorrow.
Crouching thick-wrapped, there it waits,
Lies waiting for the advent of Him who shall strike a general terror;
But meanwhile and even so sorrow scornfully mocks at all that comes to pass, at all there is.
From very high above a kind of stillness swept down upon me and froze me
It was as though I were borne aloft in a flight of headless and unbodied angels
Shaped from the broad swooping of wings, but it was simpler than that
I became unhappy and felt painfully forsaken, as one is when in the presence of God
She was seated, she held one leg stuck up in the air, to open her crack
Yet wider she used her fingers to draw the folds of skin apart
And so her “old rag and ruin” loured at me, hairy and pink,
Just as full of life as some loathsome squid
“Why”, I stammered in a subdued tone, “Why are you doing that?”
“You can see for yourself”, she said, “I’m God”
No use laying it all up to irony when I say of her that she is GOD.
But GOD figured as a public whore and gone crazy –
That, viewed through the optic of “philosophy”, makes no sense at all.
I don’t mind having my sorrow derided if derided it has to be,
He only will grasp me aright whose heart holds a wound that is an incurable wound,
Who never, for anything, in any way, would be cured of it...
And what man, if so wounded, would ever be willing to “die” of any other hurt?
If there is nothing that surpasses our powers and our understanding,
If we do not acknowledge something greater than ourselves,
Greater than we are despite ourselves,
Something which at all costs must not be,
Then we do not reach the insensate moment towards which we strive
With all that is in our power and which at the same time
We exert with all our power to stave off
I can utter no word, O my God, unless I be permitted by Thee
And can move in no direction until I obtain Thy sanction
It is Thou, O my God, Who hast called me into being through the power
Of Thy might, and has endued me with Thy grace to manifest Thy Cause
The act whereby being – existence – is bestowed upon us
Is an unbearable surpassing of being,
An act no less unbearable than that of dying.
And since, in death, being is taken away from us at the same time it is given us,
We must seek for it in the feeling of dying,
In those unbearable moments when it seems to us that we are dying
Because the existence in us,
During these interludes,
Exists through nothing but a sustaining and ruinous excess,
When the fullness of horror and that of joy coincide.
As I waited for annihilation, all that subsisted in me
Seemed to me to be the dross over which man’s life tarries...
“Diabolus Absconditus”: the conjunction of intellect
And psychotropic-altered senses supported by insistent and archaic sounds
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenie("Śmierć jest najstraszniejszą rzeczą; A utrzymać jej działania jest tym co wymaga największej siły " - Hegel)
Czy to wszystko może być absurdem?
Albo mieć jakiś rodzaj sensu?
Urządziłem sobie chore rozmyślanie nad tym,
Budzę się rano -
Tak jak to czynią miliony,
Miliony chłopców, dziewczyn, niemowląt i starców,
Ich sen rozproszył się wiecznie...
Te miliony, te sny nie mają żadnego znaczenia.
Ukryte znaczenie?
Ukryte, tak, "oczywiście"!
Jeśli jednak nic nie ma jakiegokolwiek znaczenia, nie ma żadnej podstawy w moim robieniu czegokolwiek.
Wymówię się.
Użyję jakiegokolwiek kłamliwego sposobu by wymigać się od tego,
W końcu będę musiał odpuścić i zaprzedam się bezsensowi, nonsens:
To zabójca człowieka;
Jedyny co torturuje i uśmierca, nie pozostawiając błysku nadziei.
Jeśli jednak jest znaczenie?
Dzisiaj nie wiem co to jest.
Jutro?
Jutro, kto mi to może powiedzieć?
Czy dowiem się co to jest?
Nie, nie potrafię wyobrazić sobie żadnego innego "znaczenia" poza "moim" bólem, i czymś takim,
Wiem wszystko na ten temat.
I na chwilę obecną: nonsens.
Monsieur Nonsens pisze i pojmuje, że jest szalony.
To potworne.
Ale jego szaleństwo, ta bezcelowość - jak "poważne" stało się nagle! -
Może to rzeczywiście być "znaczące"?
Moje życie ma tylko znaczenie o tyle, o ile nie mam jednego: och, ale pozwólcie mi być szalonym!
Robić w pewnym sensie wszystko to do czego jest zdolnym,
Zrozumie to ten kto jest umierający,
A życie w istocie jest niewiedzą dlaczego,
To szczękanie zębami na porywistym wietrze:
Ogrom, noc to pochłaniająca i,
Wszystko celowo, co sobie tam żyje jest właśnie w porządku... "niewiedzenia".
Ale co do Boga?
Bóg, gdyby to wiedział, byłby świnią.
On całkowicie pojąłby zamysł... ale co byłoby z człowiekiem o nim?
Daleko, poza wszystkim... A nawet dalej, i jeszcze wciąż dalej...
SIEBIE, w ekstazie, ponad pustką...
Działalność poznawcza: Bóg przychodzi aby być poznanym na sposoby, które rodzą się wyłącznie w Bogu
Bóg jest niczym jeśli nie istnieje, w każdym sensie, przewyższający Bóg;
W sensie wspólnego codziennego bytu, w sensie strachu,
Przerażenia i nieczystości, i, ostatecznie, w sensie niczego...
On jest tajemnicą, zaiste stanowi on tajemnicę absolutną
Boskie ujawnienie jest w proporcjonalności prostej
Do stopnia boskiego ukrywania
Wzmożenie ujawnienia dorównuje
Do wzrostu bożego skrycia
Zejście Deus Absconditus
W pełni otwarty duch - otwarty na śmierć, na męczarnię, do radości -,
Otwarty duch, otwarty i umierający,
Cierpiący i umierający i szczęśliwy, stoi w jakimś zasłoniętym świetle:
To światło jest boskie.
I krzyk, który wyłamuje się z poskręcanych ust może prawdopodobnie przekręcić tego kto to wypowiada,
Ale to co on mówi jest ogromnym alleluja, ciśniętym w niekończącą się ciszę, i tamże gubi.
Czy moje jedyne zwycięstwo będzie dostępne sumieniem?
Dlaczego brak jest dowodem, gdy domagam się wyraźnej obecności?
Jest dość światła aby oświecić wybrańców i dość ciemności nauczyć ich pokory
Jest dość ciemności aby oślepić potępieńca i dość jasności aby ich pokarać,
I załatwić ich bez żadnej wymówki
Wyobrażenie o nas samych podlega szczelinie pożądania
Zdjęty przerażeniem czy zdam sobie sprawę, że światło opada na to
Świat światłocienia jest częściowy i wybiórczy
Podział, wybór i przeznaczenie
Umożliwione z łaski albo pozostawione na własny użytek...
Ból jest jedynie niezawisły absolutnie.
Monarcha nie jest już dłużej królem: to mieszka niska oferta w dużych miastach.
To robi się na drutach w ciszy, zakrywając swój smutek.
Przykucanie grubo zawinięte, tam to czeka,
Kłamstwa czekające na nadejście Jego co uderzy ogólnym przerażeniem;
Lecz w tym czasie i mimo wszystko smutek pogardliwie drwi z wszystkiego co przychodzi by przeminąć, z wszystkiego co jest.
Z bardzo wysoka ponad pewnego rodzaju bezruchem zmieciony w dół na mnie i zamrażający mnie
To było coś jakbym został zrodzony wysoko w locie bezgłowego i bezcielesnego anioła
Ukształtowany z szerokiego nurkowania skrzydeł, ale to było prostsze od tego
Stałem się nieszczęśliwy i poczułem boleśnie opuszczony, niczym ktoś w obecności Boga
Siedziała, utrzymując jedną nogę wbitą ku górze, by otworzyć swoje rozwarcie
Aby je rozszerzyć użyła swoich palców by odciągnąć fałdy skóry na boki
I tak jej "stara szmata i ruina" zerkała na mnie, owłosiona i różowa,
Zwyczajnie jak pełna życia jakby jakaś wstrętna kałamarnica
"Dlaczego", wyjąkałem w przygaszonym tonie, "Dlaczego to robisz?"
"Możesz się sam przekonać" powiedziała, "Jestem Bogiem"
Nie ma tutaj wcale ironii kiedy mówię o niej, że jest BOGIEM.
Ale BÓG występował jako publiczna dziwka i oszalał -
Że, obejrzany przez soczewkę "filozofii", nie ma sensu wcale.
Nie zważam na wyśmianie własnego smutku jeśli wyśmiany być powinien,
To jedynie ujmie mnie właściwie czyje serce trzyma ranę jaka stanowi ranę nieuleczalną,
Kto nigdy, za nic, w jakikolwiek sposób, zostałby z tego wyleczony...
I jaki człowiek, skoro tak zraniony, kiedykolwiek chciałby "umrzeć" za jakiejkolwiek inne krzywdy?
Jeśli nie ma niczego, co przewyższa nasze moce i nasze pojmowanie,
Jeśli nie przyznajemy się do czegoś wiele większego niż siebie,
Bardziej niż my na przekór sobie samym,
Czegoś co za wszelką cenę nie może być,
W takim razie nie dochodzimy do nieożywionego momentu, w kierunku którego dążymy
Ze wszystkim, co jest w naszej mocy i czemu w tym samym czasie
Stawiamy z całą swoją mocą opór
Nie mogę wypowiadać żadnego słowa, O mój Boże, chyba że będę mieć zezwolenie przez Ciebie
I nie mogę ruszyć w żadnym kierunku do czasu gdy uzyskam Twoją aprobatę
To jesteś Ty, O mój Boże, który powołał mnie do bycia przez moc
Z Twojej potęgi, i obdarzyłeś mnie Twoją łaską by ukazać Twoją Sprawę
Akt wskutek którego byt - istnienie - jest dane na nas
Jest nieznośnym przewyższaniem bycia,
Akt nie mniej nieznośny niż umieranie.
I od tej pory, w śmierci, byt wywędruje od nas jednocześnie jest nam dawany,
Musimy szukać tego w odczuciu umierania,
W tych nieznośnych chwilach gdy dociera do nas że umieramy
Ponieważ istnienie w nas,
Podczas tych antraktów,
Istnieje tylko poprzez nic innego jak podtrzymywanie i rujnujący nadmiar,
Kiedy pełnia przerażenia i ta z radości się zbiegają.
Gdy tak oczekiwałem na unicestwienie, wszystko co przetrwało we mnie
Wydawało mi się być odpadami, ponad którymi życie człowieka się ciągnie...
"Diabolus Absconditus": połączenie intelektualnej
I psychotropowej zmiany zmysłów wsparte przez natarczywe i archaiczne dźwięki
Czy to wszystko może być absurdem?
Albo mieć jakiś rodzaj sensu?
Urządziłem sobie chore rozmyślanie nad tym,
Budzę się rano -
Tak jak to czynią miliony,
Miliony chłopców, dziewczyn, niemowląt i starców,
Ich sen rozproszył się wiecznie...
Te miliony, te sny nie mają żadnego znaczenia.
Ukryte znaczenie?
Ukryte, tak, "oczywiście"!
Jeśli jednak nic nie ma jakiegokolwiek znaczenia, nie ma żadnej podstawy w moim robieniu czegokolwiek.
Wymówię się.
Użyję jakiegokolwiek kłamliwego sposobu by wymigać się od tego,
W końcu będę musiał odpuścić i zaprzedam się bezsensowi, nonsens:
To zabójca człowieka;
Jedyny co torturuje i uśmierca, nie pozostawiając błysku nadziei.
Jeśli jednak jest znaczenie?
Dzisiaj nie wiem co to jest.
Jutro?
Jutro, kto mi to może powiedzieć?
Czy dowiem się co to jest?
Nie, nie potrafię wyobrazić sobie żadnego innego "znaczenia" poza "moim" bólem, i czymś takim,
Wiem wszystko na ten temat.
I na chwilę obecną: nonsens.
Monsieur Nonsens pisze i pojmuje, że jest szalony.
To potworne.
Ale jego szaleństwo, ta bezcelowość - jak "poważne" stało się nagle! -
Może to rzeczywiście być "znaczące"?
Moje życie ma tylko znaczenie o tyle, o ile nie mam jednego: och, ale pozwólcie mi być szalonym!
Robić w pewnym sensie wszystko to do czego jest zdolnym,
Zrozumie to ten kto jest umierający,
A życie w istocie jest niewiedzą dlaczego,
To szczękanie zębami na porywistym wietrze:
Ogrom, noc to pochłaniająca i,
Wszystko celowo, co sobie tam żyje jest właśnie w porządku... "niewiedzenia".
Ale co do Boga?
Bóg, gdyby to wiedział, byłby świnią.
On całkowicie pojąłby zamysł... ale co byłoby z człowiekiem o nim?
Daleko, poza wszystkim... A nawet dalej, i jeszcze wciąż dalej...
SIEBIE, w ekstazie, ponad pustką...
Działalność poznawcza: Bóg przychodzi aby być poznanym na sposoby, które rodzą się wyłącznie w Bogu
Bóg jest niczym jeśli nie istnieje, w każdym sensie, przewyższający Bóg;
W sensie wspólnego codziennego bytu, w sensie strachu,
Przerażenia i nieczystości, i, ostatecznie, w sensie niczego...
On jest tajemnicą, zaiste stanowi on tajemnicę absolutną
Boskie ujawnienie jest w proporcjonalności prostej
Do stopnia boskiego ukrywania
Wzmożenie ujawnienia dorównuje
Do wzrostu bożego skrycia
Zejście Deus Absconditus
W pełni otwarty duch - otwarty na śmierć, na męczarnię, do radości -,
Otwarty duch, otwarty i umierający,
Cierpiący i umierający i szczęśliwy, stoi w jakimś zasłoniętym świetle:
To światło jest boskie.
I krzyk, który wyłamuje się z poskręcanych ust może prawdopodobnie przekręcić tego kto to wypowiada,
Ale to co on mówi jest ogromnym alleluja, ciśniętym w niekończącą się ciszę, i tamże gubi.
Czy moje jedyne zwycięstwo będzie dostępne sumieniem?
Dlaczego brak jest dowodem, gdy domagam się wyraźnej obecności?
Jest dość światła aby oświecić wybrańców i dość ciemności nauczyć ich pokory
Jest dość ciemności aby oślepić potępieńca i dość jasności aby ich pokarać,
I załatwić ich bez żadnej wymówki
Wyobrażenie o nas samych podlega szczelinie pożądania
Zdjęty przerażeniem czy zdam sobie sprawę, że światło opada na to
Świat światłocienia jest częściowy i wybiórczy
Podział, wybór i przeznaczenie
Umożliwione z łaski albo pozostawione na własny użytek...
Ból jest jedynie niezawisły absolutnie.
Monarcha nie jest już dłużej królem: to mieszka niska oferta w dużych miastach.
To robi się na drutach w ciszy, zakrywając swój smutek.
Przykucanie grubo zawinięte, tam to czeka,
Kłamstwa czekające na nadejście Jego co uderzy ogólnym przerażeniem;
Lecz w tym czasie i mimo wszystko smutek pogardliwie drwi z wszystkiego co przychodzi by przeminąć, z wszystkiego co jest.
Z bardzo wysoka ponad pewnego rodzaju bezruchem zmieciony w dół na mnie i zamrażający mnie
To było coś jakbym został zrodzony wysoko w locie bezgłowego i bezcielesnego anioła
Ukształtowany z szerokiego nurkowania skrzydeł, ale to było prostsze od tego
Stałem się nieszczęśliwy i poczułem boleśnie opuszczony, niczym ktoś w obecności Boga
Siedziała, utrzymując jedną nogę wbitą ku górze, by otworzyć swoje rozwarcie
Aby je rozszerzyć użyła swoich palców by odciągnąć fałdy skóry na boki
I tak jej "stara szmata i ruina" zerkała na mnie, owłosiona i różowa,
Zwyczajnie jak pełna życia jakby jakaś wstrętna kałamarnica
"Dlaczego", wyjąkałem w przygaszonym tonie, "Dlaczego to robisz?"
"Możesz się sam przekonać" powiedziała, "Jestem Bogiem"
Nie ma tutaj wcale ironii kiedy mówię o niej, że jest BOGIEM.
Ale BÓG występował jako publiczna dziwka i oszalał -
Że, obejrzany przez soczewkę "filozofii", nie ma sensu wcale.
Nie zważam na wyśmianie własnego smutku jeśli wyśmiany być powinien,
To jedynie ujmie mnie właściwie czyje serce trzyma ranę jaka stanowi ranę nieuleczalną,
Kto nigdy, za nic, w jakikolwiek sposób, zostałby z tego wyleczony...
I jaki człowiek, skoro tak zraniony, kiedykolwiek chciałby "umrzeć" za jakiejkolwiek inne krzywdy?
Jeśli nie ma niczego, co przewyższa nasze moce i nasze pojmowanie,
Jeśli nie przyznajemy się do czegoś wiele większego niż siebie,
Bardziej niż my na przekór sobie samym,
Czegoś co za wszelką cenę nie może być,
W takim razie nie dochodzimy do nieożywionego momentu, w kierunku którego dążymy
Ze wszystkim, co jest w naszej mocy i czemu w tym samym czasie
Stawiamy z całą swoją mocą opór
Nie mogę wypowiadać żadnego słowa, O mój Boże, chyba że będę mieć zezwolenie przez Ciebie
I nie mogę ruszyć w żadnym kierunku do czasu gdy uzyskam Twoją aprobatę
To jesteś Ty, O mój Boże, który powołał mnie do bycia przez moc
Z Twojej potęgi, i obdarzyłeś mnie Twoją łaską by ukazać Twoją Sprawę
Akt wskutek którego byt - istnienie - jest dane na nas
Jest nieznośnym przewyższaniem bycia,
Akt nie mniej nieznośny niż umieranie.
I od tej pory, w śmierci, byt wywędruje od nas jednocześnie jest nam dawany,
Musimy szukać tego w odczuciu umierania,
W tych nieznośnych chwilach gdy dociera do nas że umieramy
Ponieważ istnienie w nas,
Podczas tych antraktów,
Istnieje tylko poprzez nic innego jak podtrzymywanie i rujnujący nadmiar,
Kiedy pełnia przerażenia i ta z radości się zbiegają.
Gdy tak oczekiwałem na unicestwienie, wszystko co przetrwało we mnie
Wydawało mi się być odpadami, ponad którymi życie człowieka się ciągnie...
"Diabolus Absconditus": połączenie intelektualnej
I psychotropowej zmiany zmysłów wsparte przez natarczywe i archaiczne dźwięki
Historia edycji tłumaczenia
| Rok wydania: |
2005 Edytuj metrykę |
|---|---|
| Płyty: |
"Crushing the Holy Trinity" - split |
Komentarze (0):