Ewa Konstancja Bułhak - Świdryga i Midryga

To nie konie tak cwałują i uszami strzygą,
Jeno tańczą dwaj opoje — Świdryga z Midrygą.
A nie stęka tak stodoła pod cepów bijakiem,
Jak ta łąka, źgana stopą srożej niż kułakiem!

Zaskoczyła ich na słońcu Południca blada
I Świdrydze, i Midrydze, i tańcowi rada.
Zaglądała im do oczu chciwie jak do żłobu.
„Który w tańcu mię wyhula, bom jedna dla obu?”.

„Moja będzie — rzekł Świdryga — ta pierś i ta szyja!”.
A Midryga pięścią przeczy: „Moja lub niczyja!”.
Ten ją porwał za dłoń jedną, a tamten za wtórą.
„Musisz obu nam nastarczyć, skąpico-dziewczuro!”.

A ona im prosto w usta dyszy bez oddechu,
A ona im prosto w oczy śmieje się bez śmiechu.
I rozdwaja się po równu, rozszczepia się żwawo
Na dwie dziewki, na siostrzane — na lewą i prawą.

„Dosyć ciała dwoistego mamy tu na łące!
Tańczże z nami południami, dopóki jarzące!
Jedna dziewka rąk ma czworo i cztery ma łydy!
Niech upoją nas do reszty słodkie twe bezwstydy!”.

Nasrożyli się do tańca, jak gdyby do boju —
Przysporzyli kwiatom zgiełku, łące — niepokoju.
Aż zmąciły się rozumy Świdrydze-Midrydze,
Jakby wicher je rozhulał na wiatraka śmidze!