Gontyna Kry - Tułacz Mroku

O nocy, matko niezgłębionej czerni
Otchłanią nicości ziejącej
Otuliłaś swym całunem ziemski padół
Zaklnęłaś wichry w swym łonie
Triumfalnie budząc trwogę

Zrodziłaś mnie, swe dziecię – tułacza mroku
Przeklinam z Tobą każdy dzień,
W którym wszystko Ci wrogie
Kiedy przybywasz zaklinasz i pożerasz to w sobie
Twojej wieczności wrota otworzę
Podążając za Srebrnym Okiem,
Które wskaże mi drogę

I stanę się wszystkim i niczym
Przejdę przez otchłań chaosu
Uwolnię gniew woli kosmosu

Tu toczy się odwieczna bitwa bez końca
Wiem, że nie umrę, bo tak naprawdę nigdy nie żyłem

Szept cienia, głosy z przeszłości otchłani dobiegają mnie
Stoję na brzegu zimnego morza nienawiści
Czując jak pochłania mnie
Krzyczę w agonii, bo wiem, że muszę się świtu strzec...