Henryk Rejmer - Cudowny walc (Okudżawa)

Młody muzyk w lesie pod brzozą na flecie walca gra.
On gra walca raz czule, raz tkliwie, raz namiętnie.
Jeżeli chodzi o mnie, patrzę na panią cały czas,
Pani patrzy na niego, a on spogląda gdzieś w przestrzeń.

Już prawie wiek płynie muzyka. Przeciąga się piknik nasz.
Gdzie płaczą, kochają się i rozstają w cierpieniach.
Muzyk ustami przywarł do fletu. Ja do pani bym chciał.
Lecz pani jest tym zdrojem, które nie gasi pragnienia.

A muzyk gra walca nie widząc nikogo i milczy las,
On stoi natchniony, o pień brzozy oparty ramieniem.
I zamiast palców ma brzozowe witki jak dziwny ptak,
I oczy jego są brzozowe, smutne rozrzewnieniem.

Już trzeci wiek gra muzyka. Przeciąga się piknik nasz.
Splątany jest on jak węzeł, płonie i nie może spłonąć.
Wyciszyć się przyszła pora i trzeba rozejść się nam.
Pani patrzy na niego, a on gra, oczy mu płoną.