Jan Kobuszewski - Tak swojo mi

Nie da się ukryć: bardzo długo
Byliśmy pawiem i papugą.
Jesteśmy dziś „Podobni ptakom”,
Co w cudze piórka się nie stroją.
Na obce wzorce się nie łakom!
Tak ci jest przaśnie, swojsko, swojo…
Słyszysz ten refren w rytmie krwi?

Tak swojo mi,
Gdy płynie Prosna, Gwda, Brda, Odra.
Tak swojo mi,
Gdy swojskim nurtem Wisła płynie.
Tak swojo mi,
Gdy kwitnie kąkol, świerzop, modrak.
A swojski chrząszcz
Już nie brzmi w trzcinie, lecz brzmi w Czynie!

Niczego dziś zza obcych płotów!
Każdy na swoje wyjść jest gotów.
Kto telewizji trochę liznął,
Ma konsekwencji przykład rzadki:
Ojczyzna stała się Swojszczyzną,
Deklinowaną przez przypadki.
Dosyć posłuchać kilka chwil…

Ten swojski tryl
I od granatów wzrok niebieski.
Ten swojski Bryll,
Sztuk autor, wierszy, fraszek, kolęd.
Ten swojski sos
I zapach lipy czarnoleskiej.
Ten dumny głos,
Że wszystko z metką „Made in Poland”…

Kto żyw zasługi zmarłych wspomni
I bierze miarę na swój pomnik.
Wkrótce w muzeum kraj się zmieni,
Etat się znajdzie dla kustosza.
Ostrożnie, by nie zbrukać ziemi,
Będziemy zwiedzać ją w bamboszach.
Wiesz już, co w trawie piszczy i…

Tak rzewnie ci,
Gdyś już w swojactwie się rozkochał.
Tak zgrzebnie ci,
Że znów Siemiony wśród pól stoją.
Tak swojsko ci
Na skrzypkach gra znajomy chochoł.
Tak swojo ci,
Że czasem czujesz się nieswojo…