Jan Nowakowski - Zazdrość i nóż

Zza firanki ktoś się przyglądał
I spleen jakiś snuje się po kątach.
Nostalgii twarz biała markotna
Stoi w drzwiach jak zjawa u okna.

Ref; Ucisz serca stuk,
Nóż się wygina.
W skroniach tylko ból,
A w głowie lód.
Poprzez mrok i busz
Czarna limuzyna
Pędzi, gna na skrót.
W piekle się zatrzyma
Ten, diabelski wóz.

Schować się w biel obrusa na stole.
Zatrzymać deszcz, co dudni w rosole.
Łyżką rzucić w twarz nostalgii ponurej.
I od stołu wstać i iść na górę.

Po co męczyć wzrok, co rzeczy wykrzywia.
Po co ostrzyć słuch, gdy ciszy zażywa.
Dotyk dobry jest, gdy pieszczocie służy,
A zazdrosny mąż nożem się posłużył.