Jelen - Mater Mors

Pamiętasz, kiedy niebo się przybliżyło,
a my siedzieliśmy i wiedzieliśmy, że koniec jest bliski,
a ty się nie chciałaś bać, więc się zaczęłaś śmiać,
a ja się przyłączyłem, a potem cię całowałem i wszędzie zapanowały porządek i spokój,
a ja byłem dokładnie tam, gdzie powinienem być.

Co z tego, jeśli i tak życie w nas walnęło jak pociąg,
wszystko to zrujnowało, a ja cię straciłem,
zmieniło powieść w kicz.
A potem już nie było nic, co bym ci jeszcze mógł opowiedzieć,
to było tak czyste, a teraz jesteśmy obcy i nie mogę cię więcej już mieć
i jesteśmy dokładnie tam, gdzie powinniśmy być.

Ave, ave, Mater Mors,
idź precz od naszych drzwi.
Ave, ave, Mater Mors,
my nie chcemy umierać.

Czas już zweryfikował kicz, a w ręce nie trzyma bicza,
a to, co było, się dawno zmyło, deszcz zabrał to ze sobą,
a to, co będzie dalej, jest bez znaczenia,
wiesz, ja już nie jestem tym chłopcem,
co nad wszystkim się rozczula, a potem się wiesza,
już mam dość tych mąk, chcę żyć,
żyć dokładnie tam, gdzie teraz powinienem być.

Wszechświat zgasnął, już możemy iść spać,
nic nam się nie może stać.

Ave, ave, Mater Mors,
idź precz od naszych drzwi
Ave, ave, Mater Mors,
my nie chcemy umierać.

Pamiętasz, kiedy niebo się przybliżyło,
a my siedzieliśmy i wiedzieliśmy, że koniec jest bliski