Joan Dausà - Caure no feia mal (ft. Santi Balmes)

Nie pozwól mi upaść,
jeśli zamgli mnie przed oczyma.
Zabierz mnie do domu
i pozwól mi zasnąć pod drzewem.
Przenieś mnie znów do tamtego miejsca,
gdzie tętniło życie,
a upadek nie czynił bólu.
A upadek nie czynił bólu.

I gdy wiał północny wiatr,
ja siadałem pośród gałęzi
i z samego szczytu
widziałem jezioro pokryte lodem.
I rozpinałem guziki,
płaszcz służył mi za skrzydła,
zaś płuca napełniałem
powietrzem.

I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem,
przynajmniej przez parę sekund
wzlatywałem.
I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem.
A jeśli się nie udawało, nie szkodzi,
upadek nie czynił bólu.

Zawołaj babcię,
tutaj na mej nodze jest krew.
Chodźmy do domu,
obmyję ci ją pod wodą.
A teraz czas na całusa,
jednego z tych, które leczyły wszystko,
kiedy upadek nie czynił bólu.
Kiedy upadek nie czynił bólu.

I gdy wiał północny wiatr,
ja siadałem pośród gałęzi
i z samego szczytu
widziałem jezioro pokryte lodem.
I rozpinałem guziki,
płaszcz służył mi za skrzydła,
zaś płuca napełniałem
powietrzem.

I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem,
przynajmniej przez parę sekund
wzlatywałem.
I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem.
A jeśli się nie udawało, nie szkodzi.

I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem,
przynajmniej przez parę sekund
wzlatywałem.
I rzucałem się w dół,
i wzlatywałem.
A jeśli się nie udawało, nie szkodzi.

I rzucałem się w dół...
I rzucałem się w dół...
Upadek nie czynił bólu...