Katarzyna Bovery - Nie umiem tak

Nie umiem tak
Jak ty, z uśmiechem drwiącym wyzwać los
Nie umiem tak
Jak ty zapomnieć, że tam czeka ktoś
Nie umiem tak, nie umiem tak
Roześmiać się, wszystko obrócić w żart
Z życia brać, tak jak ty
Co się da, byle dziś
Nie, chłopcze mój
Rób, co chcesz, idź, gdzie chcesz
Ale ja nie umiem tak, nie umiem tak

Choć uwierz mi
Okazji też niemało w życiu mam
To śmiesznie brzmi
Gdy człowiek o tym nagle mówi sam
Lecz nie bój się i spójrz mi w twarz
Nie pójdę w twe ślady, by choćby raz
Gdy zbudzi cię zimny świt
Usłyszeć lęk w głosie twym
By w oczach twych, choćby raz
Ujrzeć błysk gorzkiej łzy, która wie
Nie umiem tak, nie umiem tak, nie, nie

Cóż, to jesteś ty
Nie od dziś cię przecież znam
Myślisz, że za dniami dni
Będą tak mijać nam?

Nie umiem tak
Zbyt długo, widzisz, ta zabawa trwa
Nie umiem tak
Wybrałeś inny świat, a inny ja
Nie umiem tak, nie umiem tak
Roześmiać się, wszystko obrócić w żart
Z życia brać, tak jak ty
Co się da, byle dziś
Nie, chłopcze mój
Rób, co chcesz, idź, gdzie chcesz
Ale ja nie umiem tak, nie umiem tak

Więc pójdę już
Sam wiesz, że lubię, kiedy deszcz tak mży
Więc pójdę już
Tu nie zawinił nikt, spokojnie śpij
Gdy przyjdzie dzień, za kilka lat
Gdy zrzuci swą maskę twój łatwy świat
Gdy zgaśnie śmiech, umknie żart
Gdy zdmuchnie wiatr domki z kart
Bądź pewny, że wrócę znów
Spojrzę znów w oczy twe, słów mi brak
Zrozumiesz mnie, zrozumiesz mnie i tak