Krystyna Tkacz - Kobieta rozwiedziona

Tak, ktoś znowu się koło mnie pęta
Ach, to śmieszne
Sama sobie tworzę pęta
Kres samotności to przynęta

To co, że mężczyzna z domu tworzy dom?
Gdy się śmieję, robi minę złą
Cel życiowy wskaże mi arcyciekawy
Robiąc na obrusie plamy z kawy
Na co mi to wszystko?

On jak nikt, jak nikt, on się zatroszczy
Rano coś pogdera, nóż naostrzy
Ha ha - to śmieszne
Ludzie, skąd ta poza tak natchniona
Gdy od świtu łazi w kalesonach?

I w tych kalesonach duszę mą zdobywa
Klęka, stęka i - dolo - tu się podrywa
Jego klęsk nie widzieć wciąż się mądrze staram
Więc zwycięża zawsze - he he he - zawsze, gdy pozwalam
He he, he he - po co mi to wszystko?

Pięć lat samotności, byłam dumna, że -
Śmieszne -
Że tak jest, a teraz robię źle
Zmieniam świat w ruiny, pożar, zgliszcza:
Czy tak właśnie się marzenie ziszcza?

On chce mnie - a ja, czy ja go chcę?
Miłość to narkotyk, co otruje mnie...
Kim on jest, kim jest: to bóg czy wróg?
Czy mogę wpuścić go za próg?

Ale przecież tak już zawsze jest
Że pierwszy mąż to błąd, tragiczny test
A mądrość przychodzi zawsze spóźniona
Między drugim a trzecim - jestem szalona

Wiem przecież: małżeństwo to obłudna gra
No cóż, każdy tym się zadowala, no, tym, co już ma

Amen!