Leonard Cohen - Joan of Arc

to płomienie podążały za Joanną d'Arc w tamtą noc
gdy tak wieźli ją poprzez mrok
nie było księżyca który by w jej zbroi lśnił
nie było mężczyzny który by pomógł jej przetrwać noc i dym
'tej wojny', rzekła, 'dość mam już
niechaj to co było wróci znów
weselny pragnę przywdziać biały strój
by pod nim skryć miłości wezbrany głód mój'

'cóż, twe słowa wielce cieszą mnie
wiesz że od dawna bacznie obserwuję cię
i coś we mnie pragnie zdobyć, gdybym mógł
dziewicę tak samotną i zimną niczym lód'
surowo rzekła: 'kim żeś jest?'
bo w dymie przed nią ukrył się
'jak to, jam ogień', odrzekł on
'i wielbię twą dumę i samotność ubóstwiam twą'

'a zatem, ogniu mój, jeśli dla siebie chłodu chcesz
me ciało w swe ramiona bierz'
to mówiąc wspięła się do środka na stos
oddając mu swą rękę i swój los
a on głęboko w ognistym sercu swym
Joanny D'Arc popioły skrył
wysoko w górze weselnym gościom oddał zaś
jej strój weselny, zwęglony płaszcz

na dnie w płomiennym sercu swym
Joanny d'Arc popioły skrył
a ona wtedy dobrze zrozumiała że gdy on ogniem jest
och, ona być musi drewnem fest
widziałem ją krzywiącą się z bólu, słyszałem jej płacz
widziałem w oczach jej chwały blask
ja sam pragnę miłości i światła ale czyż to zawsze musi być
aż tak okrutne i, och, tak jasno lśnić?