Lucy Spraggan - Tea and toast

Tom urodził się w 1942
Miał niebieskie oczy
I doktor powiedział, że urodził się o wiele za wcześnie
Jego serce zatrzymało się dwa razy
Ale przeżył
Kiedy wziął pierwszy oddech
Jego matka wydała ostatnie tchnienie

I jego ojciec wiedział, że nie powinien go winić
Ale po tym już nigdy nie patrzył na Toma tak samo
I rzadko o niej mówił
Ale kiedy już to robił
Powtarzał: „Twoja matka zwykła mówić tak:”

Kiedy niebo jest pochmurne, kochanie
I twoje serce straci wszelką nadzieję
Po świcie zjawi się słońce
I cały mrok zniknie
Niebo się rozchmurzy, kochanie
Obudzę się obok tego, którego kocham najmocniej
I o poranku przygotuję ci
Herbatę i tost

Kiedy poznaliśmy się przez przyjaciela
Który ich sobie przedstawił
Pierwszą rzeczą, którą Tom powiedział było: „Czy chcesz zatańczyć?”
Poruszali się obok siebie i kiedy muzyka zwolniła
On powiedział: „Nie puszczaj mojej ręki”
Powiedział: „Po prostu z grzeczności zapytam cię dziś
Czy byłoby w porządku gdybym odprowadził cię do domu?”
Tej nocy opowiedział jej o swoich narodzinach
I powiedział, że gdy go to bolało,
To myślał o tym, co jego mama mówiła o herbacie i toście

Minęły dwa szybkie lata
Oni byli obok siebie
I bez żadnego planu poczęli małe dziecko
On powiedział: „Kobieto, kocham cię i ty o tym wiesz
Ale pieniędzy wystarczy mi tylko na nasze jedzenie i ubrania
Ale będę kochał ciebie i to dziecko
Aż do dnia, w którym umrę”
Ona powiedziała: „Będziemy dbali o to małe życie
I zakochamy się w jej dziecięcych niebieskich oczach
I wszystko będzie w porządku, zgodnie z radą, którą znam”

Ona powiedziała: „Nigdy nie miałam okazji jej poznać
Ale gdybym ją miała, jestem pewna, że twoja mama powiedziałaby to:”

Kiedy niebo jest pochmurne, kochanie
I twoje serce straci wszelką nadzieję
Po świcie zjawi się słońce
I cały mrok zniknie
Niebo się rozchmurzy, kochanie
Pokażemy temu dziecku całą znaną sobie miłość
A o poranku przygotuję ci
Herbatę i tost.

On wziął sobie do serca te słowa
I dał im powód do dumy
Pracował dzień po dniu
Godzinę po godzinie
Aż mogli kupić mały domek na przedmieściach
Mała dziewczynka dorastała i oni także
Mówili, że kochali się każdego dnia
A czterdzieści lat później – to przenosi nas do „teraz”

Kiedy idą ulicą
Jej uścisk rozluźnia się na jego dłoni
On ją podtrzymuje, gdy upada na ziemię
On podnosi się oddychając i to jedyny dźwięk
Jej ciało na podłodze ciekawi zmartwiony tłum
Łzy spływają po jego twarzy, gdy mówi: „Nie odchodź teraz”

I siedzi przy jej łóżku na szpitalnym oddziale
Wchodzi ich córka z własną rodziną
I mówi: „Tato, nie wiem czy ona cię teraz słyszy
Ale jest jedna rzecz, którą mama chciałaby ci przekazać:”

Kiedy niebo jest pochmurne, kochanie
A twoje serce straci wszelką nadzieję
Po świcie zjawi się słońce
I cały mrok zniknie
Niebo się rozchmurzy, kochanie
Nadszedł czas byś dał za wygraną
A ja obudzę cię rano
Herbatą i tostem