Lunatycy Martwej Dyskoteki - Komiks w komis

Powiedz, czy pamiętasz pierwsze piwa pod mostem.
Pierwsze podrywane dziewczyny, też pod mostem.

Paliłem z tobą trawkę, nauczyłeś mnie palić ćmiki;
nauczyłeś mnie pić wódkę, byłeś kimś szczególnym.

Powiedz, gdzie teraz jesteś, powiedz, gdzie się schowałeś.
Dalej jesteś sokołem, dalej jesteś wilkiem?

Podobno dalej lubisz dać sobie gazu,
ja już nie mogę tego robić, umarłbym od razu.

Czekam na ciebie, poszedłbym do ciebie po wódzie.
Nie myśl, że tobą gardzę, choć dałeś się załatwić.

Wiem, dlaczego to zrobiłeś, ja wiem, jak bardzo cierpiałeś.
Wiem, jak to cholernie boli i wiem, że nie można nas ocalić.

Nie mogę – nie mogę nas ocalić.
Nie mogę – nie mogę nas ocalić.
Może mogłem – nie mogę nas ocalić.
Może mogłem – nie mogę nas ocalić.

Jedno jest w tym najgorsze – zostawiłem to na koniec –
ludzie coraz częściej mówią: „twój umysł zamienił się w komiks, w komis”.

I nie mogę nas ocalić.
I nie mogę nas ocalić.
I nie mogę nas ocalić.
I nie mogę nas ocalić.