Maksim - Мама-кошка

Nie umiała czekać, nie lubiła.
Rozrywała świat na jedno tylko imię.
Tylko do góry nogami swoją piętką przewróciła mój dom.
Uroda nie jest siłą, nawet wojny nie są władzą.
I ja zapamiętam wszystko, co było, żeby jej opowiedzieć.
Jak niebo płynęło, jak patrzały oczy, takie, jak u ciebie.

A maleńkie nóżki prawie jak łapki.
Lubią żyć jeszcze nie na serio.
A przecież sama jest jeszcze rozmiaru kota.
Taka maleńka mama-kotka.

A maleńkie nóżki prawie jak łapki.
Lubią żyć jeszcze nie na serio.
A przecież sama jest jeszcze rozmiaru kota.
Taka maleńka mama-kotka.

Mój nawykowy głos mówi z wnętrza mnie.
Jak gdyby tak pewnego razu było z tym, który kocha mosty.
Kiedy kroczysz, czyste powietrze lipiec do ciebie chichocze - leć.
Nie spieszcie się, ludzie. Nie trzeba mi pomagać.
Ja tylko teraz oddycham, żywa, mi przecież z wami w niemoc.
A ty mnie zapamiętaj taką, o, moja lepsza noco.

A maleńkie nóżki prawie jak łapki.
Lubią żyć jeszcze nie na serio.
A przecież sama jest jeszcze rozmiaru kota.
Taka maleńka mama-kotka.

Maleńkie nóżki...
Maleńkie nóżki...

A maleńkie nóżki prawie jak łapki.
Lubią żyć jeszcze nie na serio.
A przecież sama jest jeszcze rozmiaru kota.
Taka maleńka mama-kotka.

A maleńkie nóżki prawie jak łapki.
Lubią żyć jeszcze nie na serio.
A przecież sama jest jeszcze rozmiaru kota.
Taka maleńka mama-kotka.