Marcin Siegieńczuk - Brak mi ciebie, tęsknię

I.
Gdybym miał opisać prostymi słowami,
Jak się teraz czuję, jak walczę z myślami;
Miary mego bólu i żalu nie zliczę.
Jam wyjącym wilkiem, ty natomiast księżycem.
Wyję, a nie płaczę, jak to zwierzę właśnie.
Z każdą chwilą obraz ten widzę wyraźniej.
Nocą twoje imię szepczę przez sen;
Jak mantrę powtarzam je, gdy wstaje dzień.

Ref.
Brak mi ciebie, tęsknię. Pustka po tobie coraz bardziej doskwiera.
Tu jest twoje miejsce. Chociaż miewam zwątpienia, ostatnia umiera nadzieja.
Jak mam ciebie zapomnieć, albo co zrobić, byś zwróciła mi raj?
Kwiatostanie piękna, byłaś i jesteś, będziesz tą moją „naj”.

II.
Na koniec świata, tam gdzie jego kres;
Nawet do piekła, choć to bluźnierstwo jest.
Straciłem rozum i jak szaleniec dziś
Memu życiu przewodzi tylko ta jedna myśl.
Odnaleźć ciebie i uspokoić sumienie.
Być może to jest tylko moich marzeń złudzenie.
Wierzę w to, że czekasz; mam nadzieję, że
O mnie także myślisz niekoniecznie źle.
Brak mi ciebie...

Ref.
Brak mi ciebie, tęsknię. Pustka po tobie coraz bardziej doskwiera.
Tu jest twoje miejsce. Chociaż miewam zwątpienia, ostatnia umiera nadzieja.
Jak mam ciebie zapomnieć, albo co zrobić, byś zwróciła mi raj?
Kwiatostanie piękna, byłaś i jesteś, będziesz tą moją „naj”.

III.
Modlę się za nas, lecz me błagania
Czekają w próżni na swój czas wysłuchania.
W dekadenckim nastroju mego umysłu stan;
Może najwyższa siła ma wobec nas inny plan.
Co w tej chwili robisz; co się dzieje z tobą?
Czy jesteś zupełnie już inną osobą,
Niż ta, za którą moje serce płacze?
Czekam na ten moment, kiedy znów cię zobaczę.

Ref.
Brak mi ciebie, tęsknię. Pustka po tobie coraz bardziej doskwiera.
Tu jest twoje miejsce. Chociaż miewam zwątpienia, ostatnia umiera nadzieja.
Jak mam ciebie zapomnieć, albo co zrobić, byś zwróciła mi raj?
Kwiatostanie piękna, byłaś i jesteś, będziesz tą moją „naj”.
Brak mi ciebie, tęsknię...