Nosferatu - The Haunting

Przez pływowe fale, które krzyczą, idzie ona,
Kobieta w bieli, galopująca przez niebo,
Położyłem się na świętej ziemi,
Dałem jej łańcuchy, dla mnie,
Miejsca, których nigdy nie widziałem, Rzeczy, w których nigdy nie byłem.
Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Zaciska na mnie zęby, zaślepiło ją jej dziedzictwo
Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Przez wiatr podąża do mnie.

Dołączyła, mająca obawy dziewczyna, anioł morza,
Otoczona przez kruche słowa i nic nieznaczące dla niej obietnice, Zabrała moje obawy, podarowała moje łzy, pozbyła się jej siedmiu lat,
I niebo nie było jasne, gdy przyszła do mnie tej nocy.

Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Zaciska na mnie zęby, zaślepiło ją jej dziedzictwo
Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Przez wiatr podąża do mnie.

Biegłem prze krwawiące cienie,
Cienie, które ukryłem, to jest zawsze takie samo,
Pasjonujący i ciasny wstyd do jej grzesznej skóry,
W przypadku dwóch, którzy cię kochają, pierwszy cię zabił.
Morze zbliża się i wzywa ją od śmierci do światła
Opuszcza mnie stojąc naprzeciw ostrza jej nocy,
Wzywa moją duszę, szepcze jej mroczny refren.

Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Zaciska na mnie zęby, zaślepiło ją jej dziedzictwo
Podaruj mi siebie, nawiedzoną przez jej podobiznę,
Przez wiatr podąża do mnie.