Oliwier Dębiński - Moknę

Tak zaczęła się historia ta,
którą opowiedział mi mój przyjaciel czas.
Zapomniałem, kiedy byłem sam, pośród zdarzeń i spraw, których dosyć mam.
Z ideałem chcąc za rękę iść, zapaliłem światło, by pokonać mrok.
Przecież wiem, ile waży zło i diabeł, który ukrył Cię gdzieś pośród łąk.

Nie potrafię cię zapomnieć,
choćby zwątpił cały świat.
Pozwól, że cię znowu dotknę,
nikt nie zatrzyma mnie,
pozwól mi ostatni raz.

Nie zostawię Cię samej,
będę z Tobą w myślach żyć.
Choć wydaje się, że moknę,
Ciągłe świecisz tak,
ciągle widzę jasny blask!

Czuję, jak smakuje strach.
Widzę, jak zostawiasz ślad.
W mej pamięci pośród lat,
tam nie wrócę, chociaż mam...

Przed oczami Twoją twarz,
tak obecną pośród gwiazd
choć nie spadasz już na ziemie
choć nie spadasz już!

Nie potrafię cię zapomnieć,
choćby zwątpił cały świat.
Pozwól, że cię znowu dotknę,
nikt nie zatrzyma mnie,
pozwól mi ostatni raz.

Nie zostawię Cię samej,
będę z Tobą w myślach żyć.
Choć wydaje się, że moknę,
Ciągłe świecisz tak,
ciągle widzę jasny blask!

Nie potrafię cię zapomnieć,
choćby zwątpił cały świat.
Pozwól, że cię znowu dotknę,
pozwól mi ostatni raz.
Nie zostawię Cię samej,
będę z Tobą w myślach żyć.
Choć wydaje się, że moknę,
Ciągłe świecisz tak,
ciągle widzę jasny blask!