Parkway Drive - Karma

Rozbijając się o powierzchnię.
Moje przekonania odsłaniają się przed burzą.
Kiedy wokół mnie wybucha chaos, znajduję siebie w paszczy zniszczenia.
Przetestowany, przez siłę nawałnicy.
Popchnięty, do miejsca bez powrotu.
Tracąc grunt.
Nie pozwól, aby moje stalowe postanowienie zostało pokonane przez sumę moich lęków.
Jasność ujawnia, chwile spokoju w oku cyklonu.
Bezlitosny, wzrastam niepowstrzymany.
Wynurzanie.
Bez żalu.
Bez drugiej szansy.
Nic mnie nie powstrzyma.
Rozbite kości niosą moje cierpiące na chorobę morską serce, cierpiące na chorobę morską serce, do domu.
Rozbite kości niosą moje cierpiące na chorobę morską serce, cierpiące na chorobę morską serce, do domu.
Niosą mnie do domu.
Napięcie kurczowo trzyma się mnie.
Wewnątrz sprzeciwiające się zwoje.
Wymuszają na mnie, niczego się nie boję, w objęcia Posejdona.
Wymuszają na mnie, niczego się nie boję, muszę przetrwać.
To jest siła urodzona w nędzy.
Skupienie zmniejsza to szaleństwo.
Walczę po swojemu od bram piekła.
Przetrwam.
To jest siła urodzona w nędzy.
Skupienie zmniejsza to szaleństwo.
Walczę po swojemu od bram piekła.
Przetrwam.
Przetrwam.
Ciało, zamknięte w wadliwym uścisku sprzeczności.
Umysł, zaostrzony na odłamkach rozczarowania.
I z otchłani Piekła powstaję.
Ze złoconej klatki, mój duch wylatuje.
Wspomnienia z innego życia przywołują mnie do domu.
Wynurzanie.
Wynurzanie.
Rozbite kości niosą moje cierpiące na chorobę morską serce, cierpiące na chorobę morską serce, do domu.
Rozbite kości niosą moje cierpiące na chorobę morską serce, cierpiące na chorobę morską, cierpiące na chorobę morską serce, do domu.