Paweł Orkisz - Piosenka o mrówce

Musimy przecież modlić się do kogoś.
Pomyślcie, ot, przychodzi taki dzień,
Że mała mrówka do nóg chce upaść komuś,
Że oczom duszy swej uwierzyć chce.
Że mała mrówka do nóg chce upaść komuś,
Że oczom duszy swej uwierzyć chce.

I odtąd już nie znajdzie sobie miejsca,
Bo wszystko było, wszystko zdarzyło się -
Dopóki z mrówczej myśli swej i serca
Nie stworzy tego, kogo kochać chce.
Dopóki z mrówczej myśli swej i serca
Nie stworzy tego, kogo kochać chce.

Cierpliwie miesza glinę w drżących dłoniach,
W skończone dzieło własny oddech tchnie.
W dzień siódmy odpoczywa zachwycona,
Bo Pan jej wielkim, możnym Panem jest.
W dzień siódmy odpoczywa zachwycona,
Bo Pan jej wielkim, możnym Panem jest.

Wszystko, czym była, przekreśla jednym gestem.
Odrzuca wszystko jak przeklęty garb.
Do nóg upadnie, by całować jeszcze,
Do serca sukni strzęp tuli jak skarb.
Do nóg upadnie, by całować jeszcze,
Do serca sukni strzęp tuli jak skarb.

I długo w noc ich cienie się kołyszą,
Przez ciemność płynie ich bezgłośny szept.
Są piękni, mądrzy, jak bogowie ciszy
I smutni samotnością mrówczych serc.
Są piękni, mądrzy, jak bogowie ciszy
I smutni samotnością mrówczych serc.