Persona - Armour of Thorns

Zbroja z cierni

Myślisz że mnie znasz,
Widzisz ten promienny uśmiech i świecące się oczy,
Ale to nic innego jak przebranie...
Ja ciągle się zmieniam,
Mój wewnętrzny ogień stał się lodem...
Nigdy więcej upadku, bólu serca, przysiąg ani
Poświęcenia!

Jestem załamana, czemu nie rozumiesz mojego bólu?

Jak mam żyć jeżeli się poddam?
Czy nie widzisz że we mnie mieszka ciemność?
Pomóż mi zrozumieć kto tu rządzi!

Co jest tym demonem szaleństwa rozrywającym moje
Serce swoimi zatrutymi rękami?
Niszczącym wszelka prawdę którą mam?
Kpi ze mnie...
Wymyka mi sie...

OBUDZ SIĘ!

Pod powierzchnią tej zbroi moje zatopione serce ciągle
Żyje zakute w łańcuchy,
Jest rozrywane siłą i nie pozostaje nic poza litością...
Ciągle blednę,
Moja zewnętrzna tarcza pochłania moje nadzieje i obawy...
Moje światło stało się pamięcią
uwiezioną w zamrożonych łzach...

Błagam cię, zobacz jak bardzo to boli!
Ta walka dzieje się naprawdę, czemu nie słyszysz
Jak płaczę?
Jak możesz być tak surowy i zimny?
Zostawiłeś mnie tu abym broniła się sama,
Abym znalazła swoją drogę, więc walczę sama!

Odrodziłam się w bólu zemsty,
Ty nigdy mi nie zagrozisz ani nie złamiesz mnie!
Ta bestia połknie wszystko czym jestem!
Upadek się nie kończy...
To przerażające...

JA WYGRAM!

Dni mijają a ja tracę zmysły!
Owładnięta wątpliwościami rozszarpywana i zamknięta!
Próbuję zobaczyć,
Próbuję walczyć!
Czym jest to czym się stałam?
Czy to ja jestem temu winna?

Nieugięta jak kamień,
Gryząca jak szkło,
Taką mnie chcesz