Pięć Dwa Dębiec - Jedność

Najbardziej niewdzięczny cham jakiego znam to ja sam
tylko Ty wierna mi, ty i ja
skończy się świat dla nas aż skończy się nas czas
aż blask miast przygaśnie i tętno przycichnie
I tak nas zobaczą i całkiem zamilknie
Znikniesz ty wtedy ja zniknę
Odnajdujesz mnie zawsze kiedy cierpię wracam znasz mnie
nie ma nic wokół chyba nigdy nie było, zapaść się, zabierz mnie
Odpłynąć w nicość nie wierzyć twarzom i liczbom
marząc wierząc i milcząc tworzyć by złączyć to w Tobie
słuchać właczyć mieć to w głowie
bowiem Ty wypełnisz to co między słowem a słowem
wpłyniesz miedzy wersy zanim dowiem się co robię
Gdy dwoje się i troje by godzić ogień i wodę, spójrz to
oddasz mi się najpiękniej jak możesz
jestem więźniem słów niewypowiedzianych
mięsem modlitwy myśli nad ranem
gonitwy nocnych szeptów w śnie niespokonjnym
krzykiem spoconym, wyrwanym z pościeli ciepłej
Wilkiem w potrzasku wyjący wściekle milczeniem chroniącym
Me wnętrze chcącym się uwolnić zaczerpnąć powietrze
wieszczem niezrealizowanym, wiwami wrzeszcze by ranić serca
i zostawiać z bliznami, grzesze by spalić sie w ogniu otchłani
Przestrzeń wokół mnie sie pali
kto nas lepiej zrozumie niż my siebie sami


Jedność Ty i ja
Cały świat to Ty i ja
Ty i ja to cały swiat