Ravi - Upadły...

I znów siadam nad zeszytem i znów pisze na tym bicie,
I doceń te szczere wersy, bo długo nie potrwa życie.
Nie wiem czy mnie usłyszycie, muszę zebrać się do kupy,
Albo wezmę karabin, rozstrzelam wszystkie fałszywe dupy.
Wytęż słuch, bo wołam Cie z głębi duszy,
Jak kiedyś tam wspominałem moja krew tego nie zagłuszy.
Śmierć jest tuż tuż, już łapie mnie za rękę,
Mówi, że zaprowadzi mnie tam, gdzie będzie lepiej.
Pamiętny 5 luty, uniknęliśmy wypadku,
To graniczyło z cudem, może to był mój stróż?
Teraz nic już nie wiem, i ta pierdolona bezradność,
Bo mój cały świat upadł wyłącznie przez zazdrość.
Robię sobie sobie wyrzuty, myśląc, że jestem najgorszy,
I ciągły brak hajsu, gdzieś mam za nim pościg.
I znowu nie daję rady, znowu okaleczam siebie,
Bo ból daje nadzieje, na zapomnienie Ciebie.

Ciało przechodzą dreszcze, niespełnione marzenia,
W końcu kurwa z sobą skończę, powiem wam do zobaczenia.
Gubię sens istnienia, wbijając w dłoń kolejne ostrze,
Wszędzie dookoła krew, przelana za Ciebie, proste.
To koniec rozumiesz? Dłużej tego nie wytrzymam,
Wypiję butelkę wódki, tak jakby znieczulenia.
Wtedy zniknie strach, wtedy będę odważniejszy,
By zadać śmiertelny cios, który zabije mnie do reszty.
W dupie mam fejm, nigdy nawet go nie miałem,
I wkurwia mnie to gadanie, że zmieniłem się przez nagrywanie.
Nic nawet o mnie nie wiesz, o tym co w życiu przeszedłem,
A wciąż gadać nie przestajesz, Ty już lepiej zamknij gębę.
Dookoła tylko ciemność, nawet zasnąć już nie mogę,
Nigdy nie było tak ciężko, widzę tylko jedną drogę.
Tam musi być idealnie, skoro nikt stamtąd nie wrócił,
Wybija szósta rano, pora wstawać, dzwoni budzik.