Sanah - Sen

Cho­ciaż zmu­szo­na bę­dziesz mnie po­rzu­cić,
Je­że­li ser­ca nie zmie­nisz w ko­cha­niu,
Rzu­ca­jąc na­wet nie chciej mnie za­smu­cić
I roz­sta­jąc się nie mów o roz­sta­niu!

Przed smut­nym ju­trem niech jesz­cze z wie­czo­ra
Ostat­nia spły­nie na piesz­czo­tach chwil­ka;
A kie­dy przyj­dzie roz­sta­nia się pora,
Wten­czas tru­ci­zny daj mnie kro­pel kil­ka.

Do ust twych usta przy­ci­snę, po­wie­ki
Za­my­kać nie chcę, gdy mię śmierć za­mro­czy;
Nie­chaj roz­kosz­nie usy­piam na wie­ki,
Ca­łu­jąc lica, pa­trząc w two­je oczy.

A po dniach wie­lu czy po la­tach wie­lu,
Kie­dy mi każą mo­gi­łę po­rzu­cić,
Wspo­mnisz o two­im sen­nym przy­ja­cie­lu
I zstą­pisz z nie­bios, aby go ocu­cić.

Zno­wu mię zło­żysz na twem ło­nie bia­łem,
Zno­wu mię ra­mię ko­cha­ne oto­czy;
Zbu­dzę się my­śląc, że chwil­kę drze­ma­łem,
Ca­łu­jąc lica, pa­trząc w two­je oczy.