Stworz - Do Młodzi Sławiańskiej!

Rzeka, dusz młodych rzeka
Ponad podziały podzieleni po stokroć
W złotych klatkach miotają się ślepo
by Koło historii zawrócić znów

Każdemu dać zwierciadło wielkie
By przygotował odpowiednie maski
Każdemu złoto i dar wiecznej łaski
W imię równości - swoim pogarda!

Prawica pomnika wyciągnięta w niebo
Lecz głupcy ci widzą tylko sam gest
Jakby w tej chwili stracili wiarę
że już nie czeka ich w przyszłości nic

...zupełnie nic!

Lecz na zewnątrz ich złotej klatki
Znowu widzą, jaki los ich czeka
Dziecku wpojenie szacunku dla matki
Słowa otuchy dla konającego człowieka

I idą tłumy całe niewidzialnych
Tak prostych, lecz niezniszczalnych bytów
Kroczą śród płaczu, śród ludzkich skowytów
I wołań kłamliwych tłumu głupców marnych

Rzeka, dusz młodych rzeka
Podzielona dziś na rozlewisk tysiące
Krzyczy o tłumie, krzyczy o jednostce
W rozdartym morzu znajdzie śmierć i ukojenie