Unikat - Pamiętnik

I.
Nic nie czuje, moje emocje jakby wygasły.
Światło gaśnie, może nie mam racji.
Próbuje coś zrobić, nic mi nie wychodzi.
Monotonnie mija chwila w kilka godzin.
Na końcu tunelu mogłem widzieć światło,
nie pytaj się mnie dlaczego ono zgasło.
To było metro, które jechało prosto na mnie,
tylko dlaczego? Właśnie.
Nic mi się nie chce, muszę to skończyć.
To mój czterominutowy pobyt
w moim pamiętniku.
Kartki wyrywam,
myślę że to niebo nocą, a to reklamy.
Zimne światło, zimny ja, zimne serce.
Dlaczego nie oddam go tej kobiecie?
Jeszcze jeden krzyk i zabraknie głosu.
Mojego głosu słucha tysiąc osób.
To nie to szczęście, to nie ta chwila,
dlatego ta zła tak szybko nie mija?
Puszcza dusza mój ból coraz szybszy,
widzę szaro, słyszę jak dusza krzyczy.
Zawsze tego brak, kiedy tego potrzebuje.
Uczucie, które w nienawiści utrzymuje.
Tysiące zmartwień w mojej głowie,
zapomnieć, wyłączyć,
położyć się spać spokojnie.


II.
Nie boje się śmierci, nie wiem kiedy się zjawi.
Twojego oddechu na ustach brak mi.
Jeśli mnie zabierze, niech grają te piosenkę
To było pół na pół, smutek i szczęście.
Śmieje się, podnosi, biorę głęboki oddech.
Niech powietrze wystarczy, bo w końcu utonę,
w swoich własnych myślach, problemach.
Uczucia znikają, jakbym właśnie umierał.
Nic nie czuję, nawet krew w moich żyłach
płynie coraz wolniej, niech się zatrzyma.
Uczucie ciepłe, zimne - bez znaczenia żadnego,
tak, żadnego.
Nie, nic nie ma, nic się nie zmienia.
Bez skojarzenia, zero wkur*ienia.
Jednak coś się zmienia, ale tylko ze mną,
bo jest wszystko dobrze.
A z Tobą? No chodź tu, pokaż się.
Ten wzrok, który mówi mi, że masz mnie w dupie.
Zdradzasz mnie, zmieniasz stronę tak nagle.
Tylko machasz ramionami, ja wychodzę
Zawsze chcesz żebym wrócił, mówisz "proszę"
Za każdym krokiem męczy mnie pytanie
Czy otworzysz te drzwi i nimi trzaśniesz?
Muszę się schować w sobie bo nie wytrzymam.
Trzymam w dłoni Twoje serce jak kamień.

III.
To mój pamiętnik, nie wiedziałaś,
teraz już wiesz, bo sama w nim pisałaś.
Zostawiłaś ślad po sobie w mojej duszy,
na tej kartce w słowie.
To samo gdybyś powiedziała mi
prosto w twarz, że jesteś tu, teraz.
A Ciebie nie ma, oszukałaś mnie,
oszukałaś siebie, oszukałaś sens.
Głośna cisza, wszystko się zmienia,
to wszystko jest w końcu do zapomnienia.
Twoje usta kłamią, gdy mówisz prawdę,
Twoje oczy płaczą, prawie jak zawszę.
Za mną wodospad zniszczonych uczuć,
zapomnianych twarzy, serca brudów.
Księżyc odbija się w Twoich oczach,
łapie chwile, biorę duży rozmach.


To mój pamiętnik, nie wiedziałaś,
teraz już wiesz, bo sama w nim pisałaś.
Zostawiłaś ślad po sobie.
Chce, lecz nie mogę zapomnieć o Tobie.
Twój portret w pamiętniku narysowany,
bo żaden plaster nie zakryje tej rany.
Blizna zostanie przez kłamstwa ogólnie.
Nie ma takiego leku na moje bóle. / x3

To mój pamiętnik, nie widziałaś,
sama w nim pisałaś.