Wizja Lokalna - Nie Żyję Rapem

Noszę WL brzemię, żyły jak rzemień wiążą mięso.
Znasz to brzmienie? Rzuć ziemię - nie pozwolę mu zdechnąć!
Słowa budzą obrzydzenie jak podziemie we mnie często,
rap dawał mi nadzieje gdy nic tylko się jebnąć.
Co ma znaczenie tu poza istnienie, credo wewnątrz siebie,
gdy jest się cieniem siebie samego, zginął po nas słuch nie ego,
zresztą pierdolić słabych, mamy świeży buch tego, czym oddychają bloków ściany.
Głowy ruch jak nawyk, wpuszczamy beat na słuchawy,
ten rap jak duch gdy we dwóch wersy wymieniamy,
the roof is on fire, i niech wypierdoli membrany,
rap za frajer, to będzie proof że się nie zmieniamy.

Ref.
To siedzi w nas jak szósty zmysł ...
Mam już dosyć miasta ...
Pisze słowa, które łączą wersy ...
Chodź na dach, łap promienie słońca ...
Z tej perspektywy inaczej Ziemia wygląda ...
Uwierz w słowa te ..

Tutaj noc niesie wieści, których dzień nie może znieść,
Wiąże ręce, składam pięści, wiem, że to się zemści gdzieś ...
serce to treści, których rozsądek nie zdoła zwieść i
nie zdołam zgnieść ich jak odgłosów miejskich w bestii ...
Nie mogę rzeźbić ściany, mieszać Montan niebieskich,
zostawiam kreski jak obrys ciał lub odgłos impresji
uwierz mi nadchodzi kres ich, ekspresji w kwestii słów,
podziemnej wersji studia liczy się znów prestiż - i już.
Daj mi ten brud Vox'ów, albo szum na bębnach,
mam tusz na rękach, zabiłbym za taki rap, przysięgam!
Daję Ci rap z mego żebra, do membran na osiedla,
a Twoja twarz jak ekran wyświetla bloków piętra.
Krew jak wstęga, tłusta jak tempra, płynie po pętlach,
gdy krzyk z dwóch stron lustra umiera na Twoich rękach,
znów przygryzam usta, przecieram z oczu popiół,
wszystko diament wokół, nie żyję rapem, daj spokój ...


Ref.
To siedzi w nas jak szósty zmysł ...
Mam już dosyć miasta ...
Pisze słowa, które łączą wersy ...
Chodź na dach, łap promienie słońca ...
Z tej perspektywy inaczej Ziemia wygląda ...
Uwierz w słowa te ..

Otwieram okna dusz, gdy wiara wiąże skrzydła z wosku,
czasem mam dosyć już, los dostarcza dość trosk tu,
wokół obskur, palonych mostów, a symetriach postur,
pod niebem burz, targanych wiatrem, toczonych w środku.
Epilepsja odczuć martwych, pozostawionych na bruku,
jak Tarot kart złych, układ w oczach czarnych kruków,
Wyzwolony dźwięk smutku, nie jak lęk wobec skutków,
odchodzę w cień jak dzień, mam dosyć metek wizerunków.
Jesteśmy światłem i pomnikiem lub nielegalem i zniczem,
świadkiem lub niewolnikiem w teatrze lalek.
Nie chce z odbiciem bić się i być odbiciem ławek,
chcę żyć życiem, być życiem, może dawać życie nawet.
Jak przebiśnieg przebić śnieg, ponad niewykonalne,
wzbić się lub zbić się i jak chryzantem paść na kamień,
weź to serce w ręce i jeśli zdołasz to zanieś,
tam gdzie miłość znaczy więcej niż na miłości się zawieść.

Ref.
To siedzi w nas jak szósty zmysł ...
Mam już dosyć miasta ...
Pisze słowa, które łączą wersy ...
Chodź na dach, łap promienie słońca ...
Z tej perspektywy inaczej Ziemia wygląda ...
Uwierz w słowa te...