XIII. Století - Absinth

W dymie papierosowego dymu, a dom jest zamknięty,
Tam w rogu pokoju widzę twarz Baudelaire'a.
Słodka woń absyntu mnie uwodzi,
I wznosi ku gwiazdom Byron i Shelley.
Już w tych imionach, jak podejrzewasz, utraconych,
Pokolenie przeklętych poetów,
Pod ciężarem losu ich skrzydła łamią się,
W komicznej ironii dni.

Na tronie zasiada znowu Tomasz Torquemada,
Jego wizje wypełniają mnie zdumieniem,
I tak to się dzieje, że przyszedł na świat ślepy,
A mimo to ujrzał go płonącego w jądrowym chaosie.
Ból i namiętność, wszystko to w jednym płomieniu,
Symfonia miłosna, którą grał Paganini,
Wampir i buntownik, który w dźwiękach muzyki powraca
Na jutrzejszą pościel zapomniał.

Pod ciężarem losów się złamują,
Utracone imiona na trumnach,
Pod ciężarem historii się starzeją,
W komicznej utopii dni.

Krajobrazy piekła, obraz Hieronima Boscha,
I ręce w kajdanach pana Markiza de Sade.
Przeklęty Zodiak i pożądanie, które uwodzi,
I to, co im nigdy nie pozwala spać,
Tak mówili Nietzsche i Arthur Schopenhauer,
Urodzony ponad człowieka, który wszystkim boskim pragnieniom,
Kaznodzieja śmierci, nowy Kolumb powraca,
I słodki absynt.

[: Pod ciężarem losów się złamują,
Utracone imiona na trumnach,
Pod ciężarem historii się starzeją,
W komicznej utopii dni:]

Pod ciężarem losów się złamują,
Utracone imiona.