Alexistheangel - Just Be Friends (polish)

Just be friends
i już więcej nic
Just be friends
już czas pożegnać się
Just be friends
i już więcej nic
Just be friends
Just be friends
Just be friends

Wczorajszego dnia, gdy ranek spędził z moich oczu sen
Nad wszystkim pochyliłem się jak nad rozbitym szkłem
Choć tak musiało skończyć się, to dlaczego dziś tak krwawi serce me?
Czy spodziewałaś się, że przyjdzie dla nas taki dzień?

Podpowiedź serce mi dawało, chcąc przekazać, że
Najlepszy wybór to ten, który mi zabierze cię
A miłość ciągle duszy gra
I ciągle wracam do tych dni gdzie ty i ja
I nie wiem sam dlaczego wprost nie powiedziałem ci.

Nasz mały świat powoli rozsypuje się dokoła
Chcę z miejsca ruszyć się, ale nie tędy droga
Twój uśmiech bezbarwny, z radości obdarty
We śnie nawiedza mnie.

Nie słyszę nic już poza krzykami
Głośne, szorstkie, drżą w pustce tej wokół mnie
Bo nic już po nas nie zostało, rozumiem już że
Łańcuchy które nas łączyły dawno rozpadły się

Czy przeznaczenie nas połączyło
Po to tylko by w końcu rozdzielić nas?
"Wiesz, że tak bywa", wyszeptałem, "i w życiu tak jest."
Łzy po policzkach popłynęły, lecz oczy są suche twe.

i już więcej nic
Just be friends
już czas pożegnać się
Just be friends
i już więcej nic
Just be friends
Just be friends
Just be friendds

Wczorajszy wieczór, taki cichy, uświadomił mi,
że gdy kwiat umarł, to mu życia nie przywróci nic
Nic mu nie wróci tego jaki on był
Nim umarł na mych dłoniach, gdy jeszcze żył
A jednak ten mój z tobą czas zatrzymał w miejscu się

Pamiętam dzień gdy po raz pierwszy spotkaliśmy się
I wciąż pamiętam uśmiech twój gdy pokochałem cię
Dzień dzisiejszy spycham poza plan, rozdrapując setki naszych wspólnych ran
I dzisiaj serca pełne cierni znów kaleczą nas

Każdego dnia który nas mija gdy wciąż jesteś przy mnie
to moje serce, niepokorne, niezmienne
mówi że kocha ciebie, chce byś miała jak w niebie
Lecz muszę powiedzieć ci

Że w głębi serca mego ulewa
fale, woda zatopić mą duszę chcą
Choć spodziewałem się cierpienia, czekałem na ból
To ruszyć z miejsca się nie mogę, stoję przed tobą tu

Czerwona nić, ten znak przeznaczenia,
Rwie się, pęka, nie chce już łączyć nas
Żegnaj więc moja ukochana, bo nadszedł już kres
Dziś każdy pójdzie swoją drogą, już nie odwracając się.

Gdyby jeden raz, chociaż jeden raz
Życzenie me mogło jedno spełnić się
Chciałbym móc się nieskończenie odradzać
By przeżywać ten dzień gdy spotkałem ciebie

Nie słyszę nic już poza krzykami
Głośne, szorstkie, drżą w pustce tej wokół mnie
Bo nic już po nas nie zostało, rozumiem już że
Łańcuchy które nas łączyły dawno rozpadły się

Czerwona nić, ten znak przeznaczenia,
Rwie się, pęka, nie chce już łączyć nas
Żegnaj więc moja ukochana, bo nadszedł już kres
Dziś każdy pójdzie swoją drogą, już nie odwracając się.

To koniec, żegnaj skarbie mój