Arkona - Solntsevorot

Światło księżyca przebiega nad lasem,
Liście szemraniem sławią bogów,
Śpiewając pieśń Welesowi.
Głos rusalii wzywa znad brzegów.

Niech rosą obmyją się trawy,
Oświęcając ogniska na łące.
I wianki wkładając na głowy,
Dosięgnij do żywej wody.

Spojrzenia braci skierowane w niebo,
Wysyłając chwałę bogom,
Oddająć wielką ofiarę,
Napełniają winem rogi.

Niech korowody pieśnią zaleją się,
Sławiąc letnie przesilenie.
Bogowie wyżsi z nami zleją się,
Wiara nasza teraz nie umrze.

Na zachodzie czas zawrócił wstecz,
Zwiastując nam dni kupaliów,
Przodków naszych ducha będziemy wysławiać,
Bogu swemu ofiarę przynosić.

Wzrok swój unieś, ku niebu wznieś, goj!
Pomódl się ku bogom, napełniaj róg, goj!
Wzrok swój unieś, ku Słońcu obróć się, goj!
Serce - obudź się, wiaro - odródź się, na nowo!

Powiewają puszyste warkocze,
Przelatując nad gorącym ogniskiem.
I płyną wianki z brzozy,
Wzdłuż rzeczki jak zielony dywan.

Rozlewają się głośne pieśni,
Obwieszcza echo pola,
Głos Słowian przelatuje nad lasem,
Sław się ruska nasza Ziemio!

Wzrok swój unieś, ku niebu wznieś, goj!
Pomódl się ku bogom, napełniaj róg, goj!
Wzrok swój unieś, ku Słońcu obróć się, goj!
Serce - obudź się, wiaro - odródź się, na nowo!