Bloom - Karmazynowa przestrzeń

W karmazynowym zwierciadle ciekła cisza,
deszcz i mgła aksamitnych pragnień. W tym
szklano-szklanym lustrze białe wino w martwej
trzustce. Przeglądam się w nim.

Bez Ciebie ogień we mnie wypala się,
w żyłach popiół i krew wysycha.
W tunelu światło pokonał cień.
Nadzieja łzami z bursztynu oddycha.

Nad taflą wody zachodzi siwe słońce.
Niemy strach chce przejrzeć się w wodzie.
Znów się wije po jeziorach, z głowy spada mi korona.
Nie mam odbicia.

-Cierpisz od lat.
-Nie.
-Kłamiesz!
-Zawsze kłamałeś.
-Cierpienie, ból i strach mają słony smak. Boisz się przyznać, że to co było jeszcze się nie skończyło.
-To już przeszłość.
-Czyżby? A wiesz, że czasami przeszłość jest wiecznością?

Bez Ciebie ogień we mnie wypala się,
w żyłach popiół i krew wysycha.
W tunelu światło pokonał cień.
Nadzieja łzami z bursztynu oddycha.