Dalriada - Szent László (2cz.)

„Tutaj, tutaj, dobrzy wojowie!”
Endre Laczfi zbiera swoich ludzi,
I raz, dzikim natarciem,
Rozbija szyk pogan;
Z powodu dużego tłumu
Już prawie ziemia się trzęsie;
Wielu stoi ze strachu
Niczym posąg albo kij.

Wielu powala w biegu
Lecący czekan;
Wielu tych, którzy się nie odsunęli
Staje się więźniami, a ich konie łupem.
Padł też dowódca
Okryty wstydem
(Z jego ran wypływa krew)
Jego los nie może się już zmienić.

Wraca na Budę Endre Laczfi
Biorąc licznych jeńców;
Tyle zdobyczy, tyle sztandarów
Pada w niewielu miejscach.
Związani Tatarzy
Wszyscy drżą ze strachu.
I pokutują, i życzą sobie
By przyjąć święty chrzest.

Gdy dotarli do Nagy-Váradu,
(A był właśnie dzień św. Władysława)
Dzikie plemię zanurza się w wodzie chrzcielnej,
Laczfi zostaje ich ojcem chrzestnym.
Zbiera się morze gapiów,
Aby uwierzyć w cud, który
Jeden zniedołężniały, wygięty jak do grobu
Starzec ogłasza w języku Tatarów:

„Ani Seklerzy, ani Laczfi
Tymi, którym Bóg sprzyja;
Ale ten: László! László!
Pokonał nas w walce:
Ukazał się na wezwanie,
I był wyższy od wszystkich.
Ani przed nim, ani za nim
Nie widzieliśmy waszych wojsk.

Na wielkim koniu siedział wielki mąż,
Jego twarz była groźna i majestatyczna;
Na jego głowie była korona
Ze szczerego złota, zdobiona kamieniami;
W prawej ręcej, niczym piorun
Dzierżył potężny topór bojowy:
On nieśmiertelny, a ludzie omylni
Z kim tak jest, ten jest niczym robak.

Bo nie był to zwykły człowiek,
Jakiś z tych, co teraz żyją:
Nad jego głową było widać
Piękną kobietę, dziewicę;
Jej korona była z promieni słońca,
Taka lśniąca, taka jasna!”
Mówi lud: to święty László!
I Najświętsza Maria Panna!

I przemowę starego Tatara
(Chodziaż nie było co do niej wątpliwości)
Potwierdza strażnik ze świątyni:
Przez trzy dni
Na próżno szukał László'a w krypcie;
Czwartego dnia, cały spocony,
Odnalazł święte ciało.