Eleni - Eleni zwą mnie

Raz władca nocy, mag astrolog,
Dwie karty dał mi do wyboru.
Czerń zimna zamieszkała w jednej,
A w drugiej biel, jak łza z kryształu.

Eleni zwą mnie, od lat już wielu, na ziemi Lecha,
Heleną byłam i jestem dla każdego Greka.
Od dawien dawna maluję śpiewem pejzaż,
Na którym widać pełen słońca Wawel i przez mgłę Akropol.
Poznałam w Polsce Norwida wiersze i kunszt Chopina,
Safony strofy, Homera pieśń o wielkiej Troi.
Ich lubię czytać, nieśmiało recytować,
Bo coś mi w duszy mówi, że pisali oni piórem Stwórcy.

Już innym razem, mistrz iluzji
Z głębiny snów wydobył skarby:
Antyczny wieniec laurowy
I nasz opłatek wigilijny.

Gdy belfer z matmy nas groźnie straszył Pitagorasem,
Ja "panta rei" mówiłam mu, niech taki pojmie,
Że Grecy już od kołyski deklamują:
"A" kwadrat plus "b" kwadrat równa się "c" do potęgi drugiej.
Od zawsze zorbę tańczyłam, dzielę się radością
I ludziom życzę "Sto lat", jak polski zwyczaj każe.
Po oceanie muzyki żeglowałam,
By po słonecznej stronie życia miejsce było dla każdego.