Fish - Waverley Steps

Z tyłu pociągu wpatruje się przez okno,
Wagon jest pusty, podróż dobiega końca; to koniec trasy.
Chwytając wspomnienia, szukając punktów orientacyjnych w polach kiedyś znajomych,
Których teraz nie rozpoznaje, bo żywopłoty zniknęły,
Słowiki odleciały, uciszając pieśń,
Ta ziemia teraz należy do stada kruków.

Wzgórza są teraz zniwelowane, żyzna gleba została skradziona,
Zielony pas ekologiczny jest zniszczony, brudne żółte kolosy wydychają dym ku słońcu.
Surowe drewniane krzyże wyznaczają granice;
Paczi Ziemi Obiecanej przekazywane chciwym rękom,
Sprzedając sny prawie prawdziwe, dom pokazowy na widoku,
Klimat wiejski tylko z nazwy, bo kraj zaginął.

Jego palce musnęły lepiące kłosy jęczmienia,
Wyciągał bulwy ze świeżo pachnącej, zrytej ziemi,
Zrywał jagody z poskręcanych krzaków, zbierał jabłka z czarodziejskich drzew,
Zanim węże przejęły raj i czarny pies pojawił się po raz pierwszy.

Kiedyś, bez trosk i zmartwień, chodziło tylko o życie
Radził sobie, pijąc więcej niż
Inni, tańczył samotnie na parkiecie,
Połykał pigułki, pił lekarstwa, życie po prostu mijało go obok
Śpiąc w zaułkach,
Budząc się z nieznajomymi, wpatrując się w sufity, unikając ich spojrzeń
Walczył z własnym cieniem,
Przyjmując uderzenia i wracając po więcej,
Nie bał się nikogo oprócz siebie,
Gdyby tylko mógł być kimś innym.

Ukrywał się w swoim sercu, sam w
Ciemności, i powstrzymywał łzy płynące z oczu
Ciężar jego świata był najcięższym
Brzemieniem, miażdżąc jego pierś i umysł.

Z marzeń rodzi się wszystko, z nadziei rodzi się światło
Obudził się z wizją, odpędził psa w noc.

Skoncentrowany na celu wzniósł się jak
Rakieta; osiągnął cele, które sobie wyznaczył
Pojawił się na scenie jak doskonale zaplanowana
Eksplozja; cała konkurencja została zmieciona
Unosił się na grzbiecie fali
Szampana, przyciągając uwagę, chwytał dzień za
Uznawany podziwem tłumów, jego
Urok i spryt były kluczem do otwierania drzwi
Kumulując premie,
Licząc zdobycze, stał się przebojowym milionerem
Zagubiony w oślepiającym blasku sukcesu i ambicji, nigdzie nie pasował.

Ukrywał się w swoim sercu, sam w
Ciemności, i powstrzymywał łzy płynące z oczu
Ciężar jego świata był najcięższym
Brzemieniem, miażdżąc jego pierś i umysł.

Czasem sny nie są wszystkim, czasem nadzieja pozostaje niewidzialna
Uwięziona w królestwie bezradnych, w szczękach psa w nocy.

Desperacko pragnął miłości,
Stróża anioła, któryby zasklepił pęknięcia w jego duszy,
Zbudował mu dom,
Oświetlił jego brzemię, odpędził psa od jego drzwi.

Pojawiła się na skąpanym słońcem polu, dzikie kwiaty wplątane we włosy
Z czarnym psem obok niej, którego nie był świadomy.

Pobrali się na wyspie pod błękitnym niebem
Niedługo potem pojawiły się chmury
Padały zniszczone butelki, krew płynęła z winem
Kłótnie stały się bardziej gorzkie, ich miłość z czasem stała się kwaśna.

Czarny pies leżał między nimi każdego wieczoru
W ciszy, nie było już słów, które mogłyby zostać wypowiedziane
Zniknęły premie, czeki się ulotniły
Nie miał już ducha walki, nadszedł czas, aby odejść.

Nienarodzone dziecko było uważane za błogosławieństwo
Przekleństwo kłamstw było świadectwem nienawiści
Psy wojny zostały zgromadzone, prawnicy uwolnieni z łańcuchów
By pozbawić go godności i oskarżyć o winę.

Opuszczał dom o świcie
Z teczką w otwartym kabriolecie
Rezygnował z przegranych stanowisk, wycofywał się z walki
Plecak z dobytkiem był wszystkim, co odważył się zabrać
Porzucając wspomnienia
Umknął.

Zszedł z sieci, wypadł z systemu
Osiedlił się w opuszczonym miejscu, rdzewiał pod gwiazdami
Zbierał truskawki,
Plądrował jabłonie, żył z
Ziemi, podczas gdy księżyce przepływały po niebie
W pierwszym zimowym słońcu,
Gdy ogniska wygasły, czarny pies powrócił,
Podążył po torach do jasnych miejskich świateł.

Ze schodów Waverley patrzy na dworzec
Przywiązany do czarnego psa wiernego obok niego na końcu drogi
Zbierając monety od czujnych podróżnych
Rzucane do pustej filiżanki po kawie
Licząc koszty wszystkiego, co stracił, wszystkiego, co go podtrzymuje
Podczas gdy płatki śniegu topnieją miękko na zimnych stalowych torach.