Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Francesco Guccini
Francesco Guccini - E Un Giorno...
E Un Giorno...
Tekst dodał(a): janumir
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): JTK1964
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): janumir
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
E un giorno ti svegli stupita e di colpo ti accorgi
che non sono più quei fantastici giorni all'asilo
di giochi, di amici e se ti guardi attorno non scorgi
le cose consuete, ma un vago e indistinto profilo...
E un giorno cammini per strada e ad un tratto comprendi
che non sei la stessa che andava al mattino alla scuola,
che il mondo là fuori t'aspetta e tu quasi ti arrendi
capendo che a battito a battito è l'età che s'invola...
E tuo padre ti sembra più vecchio e ogni giorno si fa più lontano,
non racconta più favole e ormai non ti prende per mano,
sembra che non capisca i tuoi sogni sempre tesi fra realtà e sperare
e sospesi fra voglie alternate di andare e restare...
di andare e restare...
E un giorno ripensi alla casa e non è più la stessa
in cui lento il tempo sciupavi quand'eri bambina,
in cui ogni oggetto era un simbolo ed una promessa
di cose incredibili e di caffellatte in cucina...
E la stanza coi poster sul muro ed i dischi graffiati
persi in mezzo ai tuoi libri e regali che neanche ricordi,
sembra quasi il racconto di tanti momenti passati
come il piano studiato e lasciato anni fa su due accordi...
E tuo padre ti sembra annoiato e ogni volta si fa più distratto,
non inventa più giochi e con te sta perdendo il contatto...
E tua madre lontana e presente sui tuoi sogni ha da fare e da dire,
ma può darsi non riesca a sapere che sogni gestire...
che sogni gestire...
Poi un giorno in un libro o in un bar si farà tutto chiaro,
capirai che altra gente si è fatta le stesse domande,
che non c'è solo il dolce ad attenderti, ma molto d'amaro
e non è senza un prezzo salato diventare grande...
I tuoi dischi, i tuoi poster saranno per sempre scordati,
lascerai sorridendo svanire i tuoi miti felici
come oggetti di bimba, lontani ed impolverati,
troverai nuove strade, altri scopi ed avrai nuovi amici...
Sentirai che tuo padre ti è uguale, lo vedrai un po' folle, un po' saggio
nello spendere sempre ugualmente paura e coraggio,
la paura e il coraggio di vivere come un peso che ognuno ha portato,
la paura e il coraggio di dire: " io ho sempre tentato,
io ho sempre tentato... "
che non sono più quei fantastici giorni all'asilo
di giochi, di amici e se ti guardi attorno non scorgi
le cose consuete, ma un vago e indistinto profilo...
E un giorno cammini per strada e ad un tratto comprendi
che non sei la stessa che andava al mattino alla scuola,
che il mondo là fuori t'aspetta e tu quasi ti arrendi
capendo che a battito a battito è l'età che s'invola...
E tuo padre ti sembra più vecchio e ogni giorno si fa più lontano,
non racconta più favole e ormai non ti prende per mano,
sembra che non capisca i tuoi sogni sempre tesi fra realtà e sperare
e sospesi fra voglie alternate di andare e restare...
di andare e restare...
E un giorno ripensi alla casa e non è più la stessa
in cui lento il tempo sciupavi quand'eri bambina,
in cui ogni oggetto era un simbolo ed una promessa
di cose incredibili e di caffellatte in cucina...
E la stanza coi poster sul muro ed i dischi graffiati
persi in mezzo ai tuoi libri e regali che neanche ricordi,
sembra quasi il racconto di tanti momenti passati
come il piano studiato e lasciato anni fa su due accordi...
E tuo padre ti sembra annoiato e ogni volta si fa più distratto,
non inventa più giochi e con te sta perdendo il contatto...
E tua madre lontana e presente sui tuoi sogni ha da fare e da dire,
ma può darsi non riesca a sapere che sogni gestire...
che sogni gestire...
Poi un giorno in un libro o in un bar si farà tutto chiaro,
capirai che altra gente si è fatta le stesse domande,
che non c'è solo il dolce ad attenderti, ma molto d'amaro
e non è senza un prezzo salato diventare grande...
I tuoi dischi, i tuoi poster saranno per sempre scordati,
lascerai sorridendo svanire i tuoi miti felici
come oggetti di bimba, lontani ed impolverati,
troverai nuove strade, altri scopi ed avrai nuovi amici...
Sentirai che tuo padre ti è uguale, lo vedrai un po' folle, un po' saggio
nello spendere sempre ugualmente paura e coraggio,
la paura e il coraggio di vivere come un peso che ognuno ha portato,
la paura e il coraggio di dire: " io ho sempre tentato,
io ho sempre tentato... "
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieA pewnego dnia budzisz się zdumiona i nagle spostrzegasz,
że minęły już te wspaniałe dni w przedszkolu,
zabawy, przyjaciele; a gdy patrzysz wokół siebie, nie dostrzegasz
znajomych ci rzeczy, lecz jakiś mglisty, niewyraźny zarys.
A pewnego dnia idziesz ulicą i z nagła pojmujesz,
że nie jesteś tą samą, która chodziła rankiem do szkoły;
że świat na zewnątrz czeka na ciebie, a ty prawie się poddajesz,
zdając sobie sprawę, że z każdym uderzeniem serca lata biegną naprzód.
A twój ojciec wydaje ci się starszy i każdego dnia staje się odleglejszy;
nie opowiada już bajek, ani nie trzyma cię za rękę.
Chyba nie rozumie twych marzeń zawsze rozpiętych między rzeczywistością i nadzieją
i zawieszonych między chęcią – na przemian – odejścia i pozostania.
Odejścia i pozostania.
A pewnego dnia myślisz znów o domu i nie jest on już tym,
w którym powoli trwoniłaś czas, gdy byłaś dzieckiem,
w którym każdy przedmiot był symbolem i obietnicą
niewiarygodnych rzeczy oraz kawy z mlekiem w kuchni.
A pokój z plakatami na ścianie i porysowane płyty,
zagubione wśród twoich książek i prezentów, których już nie pamiętasz,
zdaje się być opowieścią o tylu minionych chwilach,
jak pianino, na którym ćwiczyłaś i rozstrojone zostawiłaś lata temu.
A twój ojciec wydaje ci się znudzony i za każdym razem staje się bardziej rozkojarzony;
już nie wymyśla zabaw i traci kontakt z tobą.
A twoja matka, daleka i obecna w twoich marzeniach, musi działać i mówić,
lecz być może nie udaje jej się rozstrzygnąć, którymi marzeniami pokierować.
Którymi marzeniami pokierować.
Potem, pewnego dnia w książce lub w barze wszystko się wyjaśni.
Zrozumiesz, że inni ludzie zadawali sobie te same pytania,
że nie tylko słodyczy można się spodziewać, ale też mnóstwa goryczy,
a za stanie się wielkim nie uniknie się słonej ceny.
Twoje płyty, twe plakaty na zawsze popadną w zapomnienie.
Z uśmiechem pozwolisz, by znikły twe szczęśliwe iluzje,
jak dziecięce przedmioty, dalekie i pokryte kurzem.
Znajdziesz nowe ścieżki, inne cele i będziesz miała nowych przyjaciół.
Poczujesz, że twój ojciec jest do ciebie podobny.
Wyda ci się trochę szalony, trochę mądry
w tym, jak zawsze w równym stopniu wykazuje się strachem i odwagą.
Strachem i odwagą, by przeżyć życie
jak ciężar, który każdemu przyszło nieść.
Strachem i odwagą, by powiedzieć: „Ja zawsze próbowałem”.
„Ja zawsze próbowałem”.
że minęły już te wspaniałe dni w przedszkolu,
zabawy, przyjaciele; a gdy patrzysz wokół siebie, nie dostrzegasz
znajomych ci rzeczy, lecz jakiś mglisty, niewyraźny zarys.
A pewnego dnia idziesz ulicą i z nagła pojmujesz,
że nie jesteś tą samą, która chodziła rankiem do szkoły;
że świat na zewnątrz czeka na ciebie, a ty prawie się poddajesz,
zdając sobie sprawę, że z każdym uderzeniem serca lata biegną naprzód.
A twój ojciec wydaje ci się starszy i każdego dnia staje się odleglejszy;
nie opowiada już bajek, ani nie trzyma cię za rękę.
Chyba nie rozumie twych marzeń zawsze rozpiętych między rzeczywistością i nadzieją
i zawieszonych między chęcią – na przemian – odejścia i pozostania.
Odejścia i pozostania.
A pewnego dnia myślisz znów o domu i nie jest on już tym,
w którym powoli trwoniłaś czas, gdy byłaś dzieckiem,
w którym każdy przedmiot był symbolem i obietnicą
niewiarygodnych rzeczy oraz kawy z mlekiem w kuchni.
A pokój z plakatami na ścianie i porysowane płyty,
zagubione wśród twoich książek i prezentów, których już nie pamiętasz,
zdaje się być opowieścią o tylu minionych chwilach,
jak pianino, na którym ćwiczyłaś i rozstrojone zostawiłaś lata temu.
A twój ojciec wydaje ci się znudzony i za każdym razem staje się bardziej rozkojarzony;
już nie wymyśla zabaw i traci kontakt z tobą.
A twoja matka, daleka i obecna w twoich marzeniach, musi działać i mówić,
lecz być może nie udaje jej się rozstrzygnąć, którymi marzeniami pokierować.
Którymi marzeniami pokierować.
Potem, pewnego dnia w książce lub w barze wszystko się wyjaśni.
Zrozumiesz, że inni ludzie zadawali sobie te same pytania,
że nie tylko słodyczy można się spodziewać, ale też mnóstwa goryczy,
a za stanie się wielkim nie uniknie się słonej ceny.
Twoje płyty, twe plakaty na zawsze popadną w zapomnienie.
Z uśmiechem pozwolisz, by znikły twe szczęśliwe iluzje,
jak dziecięce przedmioty, dalekie i pokryte kurzem.
Znajdziesz nowe ścieżki, inne cele i będziesz miała nowych przyjaciół.
Poczujesz, że twój ojciec jest do ciebie podobny.
Wyda ci się trochę szalony, trochę mądry
w tym, jak zawsze w równym stopniu wykazuje się strachem i odwagą.
Strachem i odwagą, by przeżyć życie
jak ciężar, który każdemu przyszło nieść.
Strachem i odwagą, by powiedzieć: „Ja zawsze próbowałem”.
„Ja zawsze próbowałem”.
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):