Iwona Niedzielska - Pognały już konie

Co samotnym po sobocie, po niedzieli,
Kiedy sami w zimnej kładą się pościeli?
Co samotnym po weselach, po zabawach,
Kiedy ściany podpierają w wielkich salach?

Co samotnym po wieczorach pod księżycem,
Skoro na nich nikt nie czeka, nikt nie przyszedł?
Co samotnym z ich gorących serc płomieni,
Gdy się dzisiaj, tak jak wczoraj, nic nie zmieni?

Gdzie te ślubne karoce,
Szóstka koni i stangret?
Gdzie te dni i te noce,
Co być mogły naprawdę?
Płoną świece w salonie
I bzy pachną w alkowie,
Lecz pognały już konie,
A my sami na drodze,

Co samotnym po marzeniach, po nadziejach?
Życie w cieniu, zapomnieniu, złe wspomnienia.
Co z przyjaźni i przelotnych znajomości,
Gdy najbardziej w życiu brak im jest miłości?

Z nami różnie też bywało, wiesz, kochany,
Też byliśmy długo sami pogniewani.
Lecz wystarczył list, telefon i spotkanie,
By wróciło to kochanie jak pytanie:

Gdzie te ślubne karoce,
Szóstka koni i stangret?
Gdzie te dni i te noce,
Co być mogły naprawdę?
Płoną świece w salonie
I bzy pachną w alkowie,
Lecz pognały już konie,
A my sami na drodze.