Jan Jakub Należyty - Nie opuszczaj mnie

Nie opuszczaj mnie:
pamięć jest jak złość,
której nigdy dość
zabijania serc.
Nie pamiętaj więc
żadnej chwili tej,
gdy tracony czas
bił sekundy swe
tylko po to, by
łzami ranić nas,
chciej zapomnieć łzy,
każdą tamtą łzę.

Nie opuszczaj mnie
nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie…

Z krain wiecznych susz
deszcz sprowadzę ci,
żeby ogród róż
u stóp twoich kwitł.
I po śmierci mej
przejdę ziemi szmat,
żeby ubrać cię
w najpiękniejszą z szat.
Znam imperium, spraw,
bym odnalazł je,
miłość, pierwsze z praw,
oddał w rządy twe.

Nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie…

Nie opuszczaj mnie:
ja wymyślę ci
słowa, których grę
pojmiesz tylko ty.
Będę mówił też
o kochankach tych,
co przejrzeli się
w dwojgu sercach swych.
I opowiem o
smutku króla, co
zmarł z rozpaczy, bo
nie mógł spotkać cię.

Nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie…

Mówią, uwierz mi,
że rozpala się
wulkan, który śpi
dawno w martwym śnie.
Ziemia wiecznych zgliszcz,
tam gdzie świata kraj,
zbóż da więcej niż
kwiatów światu maj.
By mógł wstawać dzień,
płonie zorza, gdzie
wciąż w czerwieni czerń
zakochuje się.

Nie, nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie,
nie opuszczaj mnie…

Nie opuszczaj mnie:
schowam się gdzieś tu,
by cię widzieć, gdy
wstajesz, idziesz spać.
Stróżem twego snu
pozwól mi się stać,
gdy zobaczysz cień
swojej dłoni, cień psa,
uwierz słowom mym,
słońce porwę, bym
cieniem tym był ja.