Jaromír Nohavica - Kosata a Zubata

KOSTUCHA I ŚMIERĆ
Naprawdę nie wiem jak to było
gdzie mnie poniosły kroki
w tych miejscach światło nie świeciło
i noc charczała mrokiem
jak w worku do topienia kotów
czułem ciemności smak
nagle dwie laski wyszły tuż zza płotu
ta z kosą drugiej ciała brak

Coś taki smutny niech ja skonam
jeszcze nam wykitujesz
każda z nich śmieje się jak pokręcona
i kieckę podkasuje
ręce wsunęły mi pod pachy
tym wyćwiczonym gestem
już jedna na taksówkę macha
jedziemy na imprezkę

Pamiętać knajpy gdzieśmy byli
to nie jest w mojej mocy
gdy nas z ostatniej wyrzucili
już było po północy
ich dom daleko na odludziu
pod baldachimem łoża
mówię gdybym się rano nie obudził
niech was nie ścina groza

Ta z kosą leży z lewej strony
a z prawej ta bez ciała
rano wstaje tylko pomylony
śpij chłopcze powiedziała
gdy się zbudziłem bez pojęcia
wśród opuszczonych rolet
kawioru szczątki po przyjęciu
walały się na stole

Jak ranę czułem całym sobą
ból w piersiach nieskończony
a budzik tykał mi nad głową
na wieczność nastawiony
i rytm wybijał w mojej skroni
jak ministranci w kościele
w oddali gdzieś komórka dzwoni
a ja mam piękną niedzielę
Tłum Jerzy Marek